Ta cudowna nieprawda czyli zwierz i piękno dokumentu

Swego cza­su filmy doku­men­talne były tylko dla intelek­tu­al­istów w roz­ciąg­nię­tych swe­tra­ch, oku­larach w grubych oprawkach którzy palili za dużo papierosów i mieli dzi­wną słabość do czarno-białego kina. W ostat­nich lat­ach widać wyraźnie że doku­men­ty zmieniły swo­ją pozy­cję. Od cza­su kiedy ludzkość nauczyła się że pomiędzy rzeczy­wis­toś­cią a filmem doku­men­tal­nym jest mniej więcej taki związek jak pomiędzy obrazem pol­skiej prow­incji w seri­alach telewiz­yjnych a prawdzi­wą wsią oglą­danie tego rodza­ju filmów zro­biło się podob­ne do oglą­da­nia każdego innego fil­mu ze sce­nar­iuszem i aktora­mi. Zwłaszcza, że ostat­nio nawet reży­serzy doku­men­tów zde­cy­dowali się pokazy­wać niekoniecznie to co społecznie ciekawe a bardziej to co ciekawe pop­kul­tur­al­nie. Oczy­wiś­cie nadal mnóst­wo jest doku­men­tów o nako­manii, prosty­tucji i dzieci­ach żyją­cych na uli­cy, ale co raz częś­ciej krę­ci się doku­men­ty które z otwieraniem nam oczu mają co raz mniej wspól­nego. Ostat­nio zro­biło się głośno o filmie doku­men­tal­nym pewnej mod­el­ki która zde­cy­dowała się opowiedzieć o pra­cy w trag­icznych warunk­ach. Na film ten rzucimy się wszyscy nawet jeśli wiemy że tak naprawdę nigdy nie poz­namy prawdy o mod­elin­gu. Sam zwierz spec­jal­nie przy­go­tował sobie dziś wiec­zorem czas by obe­jrzeć doku­ment o tworze­niu wrześniowego numero cza­sopisam Vogue ( jest to numer najważniejszy poni­waż decy­du­je o tren­dach na cały sezon) — zwierz wie że praw­dopodob­nie nie dowie się niczego prawdzi­wego o słyn­nej redak­torce Vogue Annie Win­tour ale i tak jest ciekawy tego co mu się pokarze. Z resztą nawet gdy­by zwierz nie miał cza­su na takie doku­men­ty glam­our ( zwierz wie że nie powinien uży­wać słów pochodzenia obcego ale nie zna innego określe­nia które by tu pasowało) mógł­by przełączyć sobie na któryś z kanałów by oglą­dać tam reży­serowane serie doku­men­talne o wszys­tkim od chirurgii otyłoś­ci poprzez konkursy dla małych miss, życie plemion amery­ki połud­niowej i funkcjonowanie izby przyjęć w Bostonie. Wszys­tkie te seri­ale nie mają nic wspól­nego z rzeczy­wis­toś­cią i nieza­leżnie od tego jak bard­zo nas się przekonu­je nie zobaczymy tam ani kawał­ka rzeczy­wis­toś­ci. Ostat­ni­mi cza­sy doku­men­ty mają się tak dobrze że pojaw­ia­ją się na dużych ekranach a ich zwias­tuny pomiędzy zwias­tu­na­mi zwykłych filmów na ulu­bionej stron­ie zwierza z trail­era­mi ( strona apple — wiem że jako użytkown­icz­ka pc nie powin­nam się tam zapuszczać ale nic nie poradzę ze to najlep­sza strona :) Dlaczego więc tak bard­zo lubimy doku­men­ty? Czy chodzi o złudze­nie oglą­dad­nia rzeczy­wis­toś­ci? Czy budzi się w nas instynkt podglą­dacza który ponoć napędza dzisiejszą pop­kul­turę? A może chodzi o to że chce­my wierzyć że to co widz­imy jest prawdą? Być może świado­mość że to wszys­tko jest trochę reży­serowanym oszust­wem ( wszak każe się nam wierzyć ze doku­men­tal­ista pozostał obiek­ty­wny ) wcale nie jest tak powszecha jak się zwier­zowi wyda­je. Zwierz naprawdę nie wie. Ale prawdą jest że filmy doku­men­talne nigdy nie miały się lep­iej. Nawet jeśli nigdy wcześniej nie były aż tak bard­zo reżyserowane. 

Ps: Zwierz przys­tąpił właśnie do klubu miłośników jed­nej z sieci kablowych co nie oznacza że będzie recen­zował tylko pro­dukc­je tej telewiz­ji ale nagle poczuł się ważny — jak tak dalej pójdzie to może będzie się opła­cało czy­tać jego bloga

ps 2: Zwierz obe­jrzał dru­gi odcinek 7 serii Housa i musi powiedzieć że jest lep­iej niż po odcinku 1. Za to pole­ca wam obe­jrze­nie każdego odcin­ka Cas­tle bo wyglą­da na to że z odcin­ka na odcinek jest co raz lepiej.