Hej
Swego czasu filmy dokumentalne były tylko dla intelektualistów w rozciągniętych swetrach, okularach w grubych oprawkach którzy palili za dużo papierosów i mieli dziwną słabość do czarno-białego kina. W ostatnich latach widać wyraźnie że dokumenty zmieniły swoją pozycję. Od czasu kiedy ludzkość nauczyła się że pomiędzy rzeczywistością a filmem dokumentalnym jest mniej więcej taki związek jak pomiędzy obrazem polskiej prowincji w serialach telewizyjnych a prawdziwą wsią oglądanie tego rodzaju filmów zrobiło się podobne do oglądania każdego innego filmu ze scenariuszem i aktorami. Zwłaszcza, że ostatnio nawet reżyserzy dokumentów zdecydowali się pokazywać niekoniecznie to co społecznie ciekawe a bardziej to co ciekawe popkulturalnie. Oczywiście nadal mnóstwo jest dokumentów o nakomanii, prostytucji i dzieciach żyjących na ulicy, ale co raz częściej kręci się dokumenty które z otwieraniem nam oczu mają co raz mniej wspólnego. Ostatnio zrobiło się głośno o filmie dokumentalnym pewnej modelki która zdecydowała się opowiedzieć o pracy w tragicznych warunkach. Na film ten rzucimy się wszyscy nawet jeśli wiemy że tak naprawdę nigdy nie poznamy prawdy o modelingu. Sam zwierz specjalnie przygotował sobie dziś wieczorem czas by obejrzeć dokument o tworzeniu wrześniowego numero czasopisam Vogue ( jest to numer najważniejszy poniważ decyduje o trendach na cały sezon) – zwierz wie że prawdopodobnie nie dowie się niczego prawdziwego o słynnej redaktorce Vogue Annie Wintour ale i tak jest ciekawy tego co mu się pokarze. Z resztą nawet gdyby zwierz nie miał czasu na takie dokumenty glamour ( zwierz wie że nie powinien używać słów pochodzenia obcego ale nie zna innego określenia które by tu pasowało) mógłby przełączyć sobie na któryś z kanałów by oglądać tam reżyserowane serie dokumentalne o wszystkim od chirurgii otyłości poprzez konkursy dla małych miss, życie plemion ameryki południowej i funkcjonowanie izby przyjęć w Bostonie. Wszystkie te seriale nie mają nic wspólnego z rzeczywistością i niezależnie od tego jak bardzo nas się przekonuje nie zobaczymy tam ani kawałka rzeczywistości. Ostatnimi czasy dokumenty mają się tak dobrze że pojawiają się na dużych ekranach a ich zwiastuny pomiędzy zwiastunami zwykłych filmów na ulubionej stronie zwierza z trailerami ( strona apple – wiem że jako użytkowniczka pc nie powinnam się tam zapuszczać ale nic nie poradzę ze to najlepsza strona :) Dlaczego więc tak bardzo lubimy dokumenty? Czy chodzi o złudzenie oglądadnia rzeczywistości? Czy budzi się w nas instynkt podglądacza który ponoć napędza dzisiejszą popkulturę? A może chodzi o to że chcemy wierzyć że to co widzimy jest prawdą? Być może świadomość że to wszystko jest trochę reżyserowanym oszustwem ( wszak każe się nam wierzyć ze dokumentalista pozostał obiektywny ) wcale nie jest tak powszecha jak się zwierzowi wydaje. Zwierz naprawdę nie wie. Ale prawdą jest że filmy dokumentalne nigdy nie miały się lepiej. Nawet jeśli nigdy wcześniej nie były aż tak bardzo reżyserowane.
Ps: Zwierz przystąpił właśnie do klubu miłośników jednej z sieci kablowych co nie oznacza że będzie recenzował tylko produkcje tej telewizji ale nagle poczuł się ważny – jak tak dalej pójdzie to może będzie się opłacało czytać jego bloga
ps 2: Zwierz obejrzał drugi odcinek 7 serii Housa i musi powiedzieć że jest lepiej niż po odcinku 1. Za to poleca wam obejrzenie każdego odcinka Castle bo wygląda na to że z odcinka na odcinek jest co raz lepiej.