Wszystkie złe zakończenia świata czyli co nas zmienia

Hej

Zwierz ma zami­ar dziś postaw­ić tezę dość karkołom­ną, nie ukry­wa — być może myl­ną. Nie mniej jed­nak chodzi ona za zwierzem już od jakiegoś cza­su i nie wie gdzie miał­by się tym podzielić z tłumem jak nie tu — w miejs­cu gdzie jest panem i wład­cą. Jak wszyscy wiecie tym co jest ele­mentem obow­iązkowym świa­ta Hol­ly­wood jest  dobre zakończe­nie — pub­liczność ich wyma­ga, sce­narzyś­ci dostar­cza­ją hur­towo zaś reży­serzy chęt­nie pozwala­ją się swoim fil­mom kończyć rados­ny­mi sce­na­mi. Zwierz sam lub dobre zakończenia — wszak w życiu nic się nie kończy tak cud­own­ie jak w fil­mach. Ludzie nie wyz­na­ją sobie miłoś­ci w deszczu, za zer­wane zaślu­biny ktoś musi zapłacić, katas­tro­fy budowlane nie zawsze kończą się ura­towaniem wszys­t­kich uwięzionych wewnątrz budynku, nie każdy spraw­ca zosta­je zła­pa­ny i nie każdy prezy­dent stanów zjed­noc­zonych ocalony od zabi­cia. Tak dobre zakończenia są nam do życia potrzeb­ne jako odtrut­ka na rzeczy­wis­tość. Prob­lem pole­ga na tym że czy potrze­bu­je­my tylko dobrych zakończeń? Zwierz zas­tanaw­iał się ostat­nio nad fil­ma­mi które go poruszyły do których wraca non stop ( podob­nie jak książ­ki) i odkrył że więk­szość z nich kończy się źle albo co najm­niej marnie. Odkrył też że kiedy ser­i­al kończył się dobrze zwierz szy­bko tracił zain­tere­sowanie kiedy jed­nak zdarza­ło się coś złego potrafił myśleć o nim całe dwa miesiące Albo piosen­ki — nie wiem jak wy ale zwierz zła­pał się na tym że woli te w których wszyscy są przygnę­bi­eni. Zwierz nie chce wam wmówić że dobre zakończe­nie oznacza groszy film — broń boże zwierz nie należy do grupy ludzi która uważa że jeśli spośród aktorów ostał się tylko sufler to mamy do czynienia z arcy­dziełem. Zwier­zowi chodzi raczej o ten wewnętrzny niepokój jakie daje nam złe zakończe­nie ( ok. nie jakieś fatalne bo to nas po pro­su przygnębia ale takie w którym nie wszys­tko idzie tak jak powin­no) — po pier­wsze zmusza nas do zas­tanowienia się jeszcze raz nad naszy­mi bohat­era­mi — co spraw­iło że źle skończyli po drugie już samo oglą­danie takiego fil­mu czy seri­alu jest lep­sze kiedy wiemy że naszym bohaterom może się coś stać. Nie wiem czy wy tak macie ale ilekroć oglą­dam film to dochodz­imy do takiego momen­tu kiedy trze­ba zamknąć akcję i autorzy sce­nar­iusza delikat­nie (albo zupełnie nie delikat­nie) syg­nal­izu­ją nam w którą stronę cała his­to­ria będzie zmierzać. Zwierz zła­pał się na tym że kiedy wszys­tko sugeru­je dobre zakończe­nie to traci on trochę zain­tere­sowanie filmem. Póki sytu­ac­ja była otwarta zwierz czuł się w jak­iś sposób związany z bohat­era­mi ale kiedy wie że za kilka­naś­cie min­ut pad­ną sobie w ramiona czy osiągną niesamow­ity sukces zawodowy czu­je że nie za wiele go oni obchodzą.  Są ludzie którzy uważa­ją że złe zakończenia są zag­waran­towane tylko dla kina ambit­nego i że kino pop­u­larne nie może sobie na nie pozowlić. Bzdury- telewiz­ja fun­du­je swoim wid­zom trag­iczne zakończenia co sezon każąc im opłaki­wać straty kole­jnych bohaterów czy poważne zała­ma­nia w ich życiu. Co więcej właśnie takie odcin­ki cieszą się najczęś­ciej wysoki­mi oce­na­mi widzów którym poz­wolono w końcu zobaczyć coś innego niż sztam­powy zachód słoń­ca. Zwierz odnosi wraże­nie że wpadliśmy w pewną pułap­kę — oczy­wiś­cie że wszyscy lubimy dobe zakończenia ale nie mogą być to jedyne zakończenia — kiedyś w kinach pop­u­larne były melo­dra­maty — wszys­tkie jak jeden mąż kończyły się trag­icznie a ludzie chlip­iąc wychodzili z kina by kupić bilet na kole­jny seans. Dziś melo­dra­mat umarł a zami­ast niego mamy komedię romany­czną która przynosi nam wiele przy­jem­noś­ci ale bard­zo żad­ko smusza nas do kupi­enia sobie kole­jnego bile­tu. A filmy wojenne czy his­to­ryczne? Wszyscy wiedzą że nie ma nic bardziej wzrusza­jącego i cud­ownego w kinie niż nasz bohater god­nie giną­cy na polu wal­ki. Ale nieste­ty — co raz rzadziej bohaterowie giną częś­ciej uda­je im się przeżyć — nawet jeśli dzieje się tak ze szkodą dla fabuły. Zwierz prop­nu­je więc rewolucję — niech jeden na dziesięć filmów kończy się źle — tak byśmy pamię­tali że jest taka opc­ja. Jak będziemy smut­ni pójdziemy na pozostałe 9, a jak będziemy w tym dzi­wnym nas­tro­ju który spraw­ia że chce­my sobie troszkę popłakać nad losem ludzi którzy nie ist­nieją pójdziemy na ten 1. I było by fajnie gdby to nie była fran­cusko- azer­be­jdżańs­ka kopro­dukc­ja o trud­nym życiu dzieci uli­cy. Bo to zupełnie inny rodz­ja smutku niż płacz nad tym że ona ginie a on ją wciąż kocha. O ile wiecie o co mi chodzi.