Zyski czerpane z powszechnej niechęci czyli jak zarobić miliony bez uśmiechu

Hej

Jak zdobyć sławę szczęś­cie i olbrzymie pieniądze? Otóż więk­szość z was zapewne powie że trze­ba być do tego uwiel­bianym przez tłumy. Otóż niekoniecznie, moż­na wybrać inną drogę i stać się obiek­tem powszech­nej nien­aw­iś­ci i niechę­ci — o dzi­wo to też jest dro­ga do wiel­kich pieniędzy. Nazwisko Simon Cow­ell zapewne nic wam nie mówi. Ale jest to człowiek którego nien­aw­idzi spo­ra część amerykanów. Ten pro­du­cent muzy­czny Sony który pod koniec lat 90 miał na kon­cie kil­ka sukcesów zgodz­ił się na współ pro­dukowanie ang­iel­skiego pro­gra­mu rozry­wkowego Pop Idol zasi­ada­jąc w jego jury. Wbrew temu co sądzą niek­tórzy Cow­ell Idola nie wymyślił. Ale mając odpowied­nie doświad­cze­nie zapewnił sobie pra­wo do przy­na­jm­niej częś­ci telewiz­yjnej franczyzy. Ang­iel­s­ki Pop Idol okazał się sto­sunkowo małym hitem — nie wylan­sował żad­nej gwiazdy i po dwóch sezonach zszedł z ante­ny. Ale tym Cow­ell martwić się już nie musi­ał bo zasi­adał już w jury Amerykańskiego Idola.  W kra­ju gdzie wszyscy chcą być kimś i to najlepiej kimś sławnym Idol okazał się pro­gramem więcej niż pop­u­larnym a przede wszys­tkim ide­al­nie dopa­sowanym do Amerykańskiego snu. Tłumy ludzi prag­ną­cych sławy już od dziewię­ciu sezonów przy­chodzą na castin­gi zaś mil­iony siada­ją by ich podzi­wiać ( Amer­i­can Idol ma najwięk­szą oglą­dal­ność w Amerykańskiej telewiz­ji od pier­wszego sezonu do ostat­niego właśnie nadawanego). Tym­cza­sem Cow­ell wyrósł na głównego wro­ga nar­o­du amerykańskiego. Po pier­wsze jest anglikiem co już i tak den­er­wu­je wielu oglą­daczy show bo co to za pomysł żeby anglik oce­ni­ał porząd­nych amerykanów. Po drugie jako pro­du­cent muzy­czny który wysiedzi­ał w swoim życiu na wielu przesłucha­ni­ach Cow­ell nie był dla niko­go miły — z przesłuchań wychodz­iły zapłakane królowe pię­knoś­ci o marnym głosie i przys­to­jni chłop­cy pozbaw­ieni charyzmy. Cza­sem dalej prze­chodzili nato­mi­ast ci którzy zdaniem juro­ra mieli to coś. Więk­szość zaś słysza­ła że powin­na się cieszyć że ktoś w końcu ucz­ci­wie powiedzi­ał im że nie potrafią śpiewać. Choć sieć roi się od postów i video na których ludzie udowad­ni­a­ją że ten głupi anglik na niczym się nie zna to jed­nak trze­ba przyz­nać że Cow­ell od daw­na nie popełnił błę­du. Kiedy trze­ba było lan­sował zwycięzców Idola kiedy jed­nak nie speł­niali oni oczeki­wań naty­ch­mi­ast prze­chodz­ił do tych którzy zajęli drugie i dal­sze miejs­ca. Co więcej nie poprzes­tał tylko na sędziowa­niu. Nie mając praw do Pop Idola w Wielkiej Bry­tanii zaczął pro­dukować swój włas­ny show — X‑factor. Od Idola różni się on tylko kilko­ma szczegóła­mi ( mogą wys­tępować due­ty i zespoły, nie ma górnej grani­cy wieku dol­na jest znacznie obniżona) nie mniej jest to w całoś­ci włas­ność Cowella podob­nie jak Britain got Tal­ent ( o którym powoli zapom­i­na się że nie jest to kole­jny pro­gram do wyław­ia­nia tal­en­tów wokalnych) a co za tym idzie do jego kieszeni trafi­a­ją pieniądze za wszys­tkie lokalne odmi­any tego pro­gra­mu. Co do samych wylan­sowanych gwiazd to trze­ba powiedzieć że bywa z tym różnie- niekiedy tak jak w przy­pad­ku Car­rie Under­wood czy Kel­ly Clark­son kończy się to nagro­da­mi Gram­my lub jak w przy­pad­ku Leony Lewis nagraniem piosen­ki do Avatara Camerona . W innych przy­pad­kach zwycięz­cy popada­ją w zupełną niepamięć — nikt w Europie nie słyszał zapewne o Rube­nie Stud­dard­zie, Fan­tasi Bor­reno czy Tay­lorze Hick­sie — wszyscy oni wygrali Amerykańskiego Idola ale nie zdobyli sławy. Co ciekawe wyda­je się że for­muła szuka­nia gwiazdy nigdy nie uleg­nie zatar­ciu. Nie mniej Cow­ell ma już dość. Nie, broń boże nie ma dość bycia najbardziej znien­aw­id­zonym człowiekiem w USA. Ma dość prowadzenia show z którego nie dosta­je wszys­t­kich pieniędzy. Dlat­ego też w 2011 odchodzi od Amer­i­can Idol aby… rozpocząć w USA przesłucha­nia do X‑factor. Nie moż­na odmówić mu telewiz­yjnego geniuszu. A że jest nie miły zarozu­mi­ały i  nar­cysty­czny? Leg­en­da mówi że aby być najlep­szym na świecie graczem na gitarze trze­ba sprzedać duszę dia­błu na rozs­ta­ju dróg. Aby zostać piosenkarzem umowę moż­na zawrzeć na wizji.

PS: Zwierz musi przyz­nać że namięt­nie oglą­da przesłucha­nia do Amer­i­can Idol — przynoszą mu tyle łez od śmiechu co najwybit­niejsza komedia

PS 2: Zwierz ma dzi­wne wraże­nie jak­by o tym juz kiedyś pisał ale prze­jrzał not­ki i niczego nie znalazł — czyż­by już zwierz popadał w blo­gową paranoję?