Dla nas dziewczynek wychowanych na Gwiezdnych Wojnach nigdy nie ulegało wątpliwości że księżniczki potrafią strzelać z blasterów, rzucać groźbami pod adresem groźnych oficjeli imperium, a swoich wybawców pytać czy nie są za niscy. A potem znajdować im drogę ucieczki. To było zupełnie oczywiste. A wcale oczywiste być nie musiało.
Kiedy w zeszłym roku oglądałam jeszcze raz całą oryginalna trylogię Gwiezdnych Wojen uderzyło mnie jak bardzo Leia wciąż odbiega od większości filmowych bohaterek. Choć zaczyna jako księżniczka do uratowania jej scena z Tarkinem pokazuje postać z charakterem którego chyba nie sposób przypisać żadnemu innemu rebeliantowi. W Imperium Kontratakuje Han Solo musi ją niemal siłą wyciągnąć z centrum dowodzenia, gdzie szybko awansująca w świecie Rebelii księżniczka zawiaduje ewakuacją. W Powrocie Jedi może i pojawia się w skąpym bikini ale to ona – teoretycznie bezbronna morduje Jabbę, tego najpotężniejszego mafiozę w tej części Galaktyki. W tą zaradną, inteligentną i dowcipną Leię nie trudno było uwierzyć. Carrie Fisher choćby chciała nie umiała powstrzymać własnej inteligencji i humoru, które przebijały spod miejscami drętwych dialogów. Jedno jej spojrzenie i byliśmy niczym Han Solo gotowi poślubić tą dziewczynę.
Być może aktorce pomógł fakt, że sama była pewnego rodzaju księżniczką, urodzą w znanej Hollywoodzkiej rodzinie, z matką należącą do tych gwiazd które swego czasu rozpoznawali „wszyscy”. Jak pokazuje historia mało komu to wyszło na dobre, przebywanie w świecie show biznesu od najmłodszych lat. A przebywanie w cieniu własnej matki rzadko wychodzi na dobre komukolwiek. Jednak Carrie Fisher udało się odcisnąć własny ślad. Pewnie nie myślała, przyjmując rolę w filmie Lucasa, że dla wielu młodych ludzi Debbie Reynolds już na zawsze pozostanie tylko matką księżniczki Lei. Choć często żartowała ze swojej sławy i z tego jak trudno jest żyć kiedy jest się popkulturalnym symbolem (w jednym ze swoich komediowych monologów pięknie opowiadała jakie to uczucie kiedy twoja twarz jest na szamponie czy na maszynce do cukierków PEZZ) to jednocześnie jak mało kto umiała się w tym znaleźć – sprawiając, że z czasem nauczyliśmy się kochać Leię za to jak zagrała ją Carrie. I choć sława nie była dla niej łatwa i odcisnęła się na jej zdrowiu i życiu to nigdy nie stała się jednym z tych smutnych symboli twórców pokonanych przez nałogi i problemy. Wręcz przeciwnie im więcej się o niej dowiadywaliśmy tym częściej okazywało się, że z tego starcia wyszła niemal równie niepokonana co Leia.
W świecie gdzie wszyscy próbują udawać, że wszystko zawsze jest w porządku, Carrie Fisher mówiła o tym jak czasem jest źle. Jak można się obudzić w łóżku obok martwego przyjaciela. Jak bardzo mogą się nie układać relacje z matką, jak łatwo popaść w uzależnienie, jak trudno się żyje z chorobą dwubiegunową. Bywała w tych wszystkich, nawet najmroczniejszych, opowieściach niesamowicie dowcipna. Kto wie może czarny humor był jakimś mechanizmem obronnym. A może zwykłą reakcją bardzo inteligentnej osoby na to jak absurdalne potrafi być życie w świetle reflektorów. Jednocześnie nigdy nie przepraszała. Jej życie było jakie było, ona była jaka była i wszyscy jakoś musieliśmy się przystosować. Trasa promocyjna Przebudzenia Mocy pokazała jaką moc ma osoba która postanowiła nie udawać. Na planach wywiadów i na czerwonym dywanie pojawiała się ze swoim buldogiem francuskim. Nie tylko ukochanym psem, ale też psem towarzyszem pomagającym chorej osobie znieść presję promowania filmu. Ile zajęło nam przyzwyczajenie się do tego psa na kanapach kolejnych talk show? Sekundkę. Bo po prostu Carrie wchodziła a wraz z nią buldożek francuski. Bez dyskusji, bez przepraszania, bez przeprosin.
Tej nieustraszonej Carrie musiał nauczyć się też Internet. Kiedy młodsi i starsi fani Gwiezdnych Wojen zaczęli komentować jej wygląd – naturalnie inny niż w oryginalnej trylogii, nie przepraszała. Nie tłumaczyła się, nie opowiadała o tym jak wspaniale się czuje w swoim nowym szczuplejszym ciele. Kazała im spadać. Przypomniała, że młodość i uroda nie są żadnym osiągnięciem. Jak osoba której naprawdę nie obchodzi co sobie na jej temat pomyślą ludzie, odmawiający kobietom prawa do starzenia się. Kiedy dziennikarze pytali jak schudła i czy schudła do Przebudzenia Mocy, ucinała dyskusję jednym zdaniem. Nie chciała rozmawiać na głupie tematy. Zresztą równie szybko co do jej dowcipnego i nieco szalonego twittera przyzwyczailiśmy się do jej starszej twarzy. Księżniczka zamieniła się w Generała. Dziewczyny wychowane na Gwiezdnych Wojnach dostały przypomnienie, że bycie wojowniczą księżniczką to początek – trzeba cały czas iść dalej. I kiedy rozpada nam się świat możemy się zająć tym co umiemy najlepiej. Choćby naszą pracą zawodową było prowadzenie Rebelii. I jasne – nie zawsze zachowywała się tak samo jak wystudiowane gwiazdy, których szefowie od PR podsuwają tylko odpowiednie anegdotki do opowiadania. Ale czy komukolwiek to przeszkadzało? W świecie identycznych doskonale ułożonych, zawsze opanowanych gwiazd ktoś zachowywał się inaczej, mówił szczerze i robił milion literówek na Twitterze na minutę. I było to dokładnie to czego potrzebowaliśmy.
Carrie Fisher nie była tylko aktorką. Była scenarzystką oraz tak zwanym “doktorem scenariuszy”. To jedna z tych prac, o których rzadko mówi się głośno. Doktorzy scenariuszy biorą teksty którym czegoś brakuje i zamieniają je na lepsze. Do tego trzeba inteligencji, pisarskiego ucha i poczucia humoru. Ale także pewnego pogodzenia się z losem, że kto inny będzie za nas przyjmował pochwały. Bo jak wiadomo, mało to chwali się tym, że jego scenariusz trzeba było poprawiać, a czasem pisać na nowo. Zresztą talentu akurat aktorce nigdy nie brakowało. Ten chyba największy – pisarski – wychodził z jej książek i wspomnień. Pewnie gdyby nie zagrała Lei znalibyśmy ją właśnie jako błyskotliwą, dowcipną pisarkę. Która właśnie niedawno opublikowała nowy tom wspomnień. Tak byśmy chyba jeszcze mocniej poczuli jaka bardzo będzie nam brakowało jej szalonego życiorysu. Choć trzeba zaznaczyć – co było wyraźnie widać w jej nieco zapominanych rolach, że to była dobra aktorka. Coś co często umyka. A Leia wcale nie musiała być dobrze zagraną postacią.
Księżniczka Leia różniła się od innych księżniczek. Nie tylko dlatego, że była inteligentna, zaradna i strzelała z blastera. Leia się zestarzała, rozeszła się ze swoim uroczym łajdakiem i zamiast niańczyć dzieci wróciła do prowadzenia Rebelii. Poszła tam gdzie zwykle nie idą filmowe księżniczki, do świata daleko poza dobre zakończenie. Carrie Fisher też nie była taka jak nasze inne ulubione aktorki. Też się zestarzała, też pozwoliła by doświadczenie odcisnęło na niej piętno, też wyszła daleko poza filmowy sukces, pokazując nam jego gorzką podszewkę. Ale właśnie za to ceniliśmy i bohaterkę i aktorkę – które niedawno odkryliśmy (w wielu przypadkach) na nowo. Podobnie jak my miały swój nieidealny ciąg dalszy. Carrie Fisher umarła w tygodniu w którym na listach hitów box office znów królują Giezdne Wojny. Wiele się przez lata zmieniło, ale widownię wciąż porywa opowieść dziejąca się dawno temu w odległej galaktyce. Opowieść która pewnie by się tak dobrze nie sprzedała gdybyśmy nie uwierzyli, że księżniczki mogą strzelać z blasterów i przewodzić rebeliom. A teraz nowe pokolenia dziewczynek będą się uczyły tego samego i uważały to za zupełnie normalne. Miejmy nadzieję, że będą za zupełnie normalne uważały mówienie o swoich problemach i nie przepraszały świata, że nie uczynił ich perfekcyjnymi. Moc nie musi być z tobą Carrie. Ty byłaś mocą. Dzięki.