Mam wrażenie, że po kilkunastu latach pisania o filmach i serialach rzadko już coś mnie zaskakuje i zmusza do myślenia. Tym bardziej się cieszę, gdy trafię na dzieło kultury, które naprawdę porusza we mnie jakąś strunę, zmusza do refleksji, pozostawia z pytaniami, na które sama szukam odpowiedzi. Ku mojemu zaskoczeniu, takim serialem w ostatnich tygodniach okazał się „Douglas is Cancelled”, mała brytyjska produkcja, którą można zobaczyć na SkyShowtime.
„Douglas is Cancelled” zaczyna się trochę jak „The Morning Show”. Mamy popularną parę prowadzących program informacyjny. Douglas, to doświadczony prowadzący, którego naród kocha. Legenda telewizji, właściwie skarb narodowy. Madeline jest od niego dużo młodsza, pojawiła się w programie niedawno. Jednak ta para budzi sympatię, oboje mają, dobrą chemię na ekranie. Do tego rzeczywiście wydaje się, że Douglas i Madeline się przyjaźnią, a nawet być może jest to sympatia podszyta czymś więcej. W każdym razie współpraca układa się bardzo dobrze, wygląda na to, że telewizja ma naprawdę nową przebojową parę. I właśnie wtedy, kiedy wydaje się, że wszystko jest w porządku pojawia się skandal. Skandal w pewnym stopniu absurdalny. Douglas zostaje oskarżony o to, że na przyjęciu weselnym opowiedział niesamowicie seksistowski żart. Sprawa byłaby drugorzędną plotką, ale sprawa szybko się roznosi. Zwłaszcza, że Madeline, podaje Tweeta z oskarżeniami dalej. Co prawda zaznacza, że w nie zupełnie nie wierzy, ale dzięki temu sprawa dostaje jeszcze większą ekspozycję. Wszystko się nakręca, a sam Douglas zapewnia, że nie ma zielonego pojęcia o jaki żart chodzi. Tymczasem wygląda na to, że zaraz zostanie unieważniony.
Pictured:KAREN GILLAN as Madeline.
Copyright ITV
Scenarzystą serialu jest Steven Moffat i to bardzo widać. Przez dwa pierwsze odcinki miałam wrażenie, że oglądam niekoniecznie błyskotliwą satyrę na mechanizm publicznego oburzenia. Kilka razy zadawałam sobie pytanie, czy to już ten moment, kiedy popularny brytyjski scenarzysta, postanawia nas przekonać, że cancelowane osoby są ofiarami jakichś absurdalnych mechanizmów. Tylko, że to Moffat. Po dwóch odcinkach nagle serial staje się zupełnie inny. Zwłaszcza przedostatni odcinek, rozegrany trochę w formie bardzo kameralnego dramatu na dwie osoby, jest przejawem scenariuszowej błyskotliwości. A gdy serial się kończy okazuje się zdecydowanie ciekawszym spojrzeniem nie tylko na kwestie cancelowania sławnych osób, ale też – co to znaczy być człowiekiem, który niczego sobie nie może zarzucić.
Właściwie to ten wątek, gdzie zaczyna się postępowanie, które jest godne publicznego potępienia, wydał mi się najciekawszy. Widzicie, Douglas wie, że ma wady, ale uważa się za człowieka porządnego. Gdy patrzymy na jego zachowanie, też jesteśmy skłonni uznać, że właściwie jest to całkiem miły facet, który znalazł się w trudnej dla siebie sytuacji. Serial nigdzie nie sugeruje, że mamy do czynienia z paskudnym oblechem, z gwałcicielem, z kimś kto narusza w jednoznaczny sposób zasady. Moffat, bardzo celnie wbija szpile w balon samozadowolenia mężczyzn takich jak Douglas. Czy aby na pewno jest się tak w porządku jak się wydaje? Czy nie bycie najgorszą wersją męskości od razu czyni człowieka jakkolwiek szlachetnym? Czy wszystko co złego się dzieje nie wynika, właśnie z przekonania, że wystarczy nie być sprawcą by już było dobrze.
Pictured:SIMON RUSSELL BEALE as Bently.
Copyright ITV
Przyznam, że po zakończeniu serialu, miałam w głowie mnóstwo pytań. Niezwykle spodobała mi się pewna niejednoznaczność postaci Madeline, która tylko pozornie może się wydawać młodą, piękną dziewczyną, złapaną w sidła show biznesu. Madeline, to dziewczyna, która doskonale wie jak ten świat działa. A jednocześnie, nie znaczy to, że jest się w stanie uchronić przed wszystkimi zagrożeniami. Jest w tym serialu scena, gdzie bohaterka trafia do pokoju producenta. Atmosfera z formalnej rozmowy o pracę zmienia się w sytuację napiętą, niejednoznaczną. Pomijam fakt, że te sceny oglądałam z takim poczuciem dyskomfortu jakbym widziała tą scenę w horrorze, w której nagle w ciemnym korytarzu gaśnie światło.
To co mnie naprawdę zaskoczyło, to jak dobrze Moffat oddaje w swoim scenariuszu, tą niejednoznaczność sytuacji i gestów, to ciągłe manipulowanie percepcją tak by nie dało się niczego powiedzieć jednoznacznie. Nie wiem, jakim cudem Moffat tak dobrze wie co się dzieje w takich pokojach. Nie wiem też jak udało mu się tak dobrze dotknąć dyskomfortu kobiety w spotkaniu z mężczyzną, który powoli przesuwa ramy rozmowy. A jednocześnie Madeline, z całą pewnością nie jest w tym serialu bezbronną ofiarą, której przydarzają się same złe rzeczy. Jest to dużo ciekawsza i zdecydowanie bardziej niejednoznaczna postać. No i przede wszystkim, bardzo sprawcza.
Pictured:BEN MILES as Toby.
Copyright ITV
Ponieważ to brytyjski serial, to człowiek kojarzy całą obsadę łącznie z bohaterami trzeciego planu. Doskonałą decyzją było obsadzenie w roli Douglasa, Hugh Bonneville, bo aktor, zwłaszcza, po swojej roli w Downton Abbey, jest rzeczywiście wyspecjalizowany w rolach mężczyzny, którzy przecież nic złego zrobić nie chcieli. Niezła jest Karen Gillan jako Madleine, choć trzeba poczekać do ostatnich scen by naprawdę docenić jej rolę. Moim zdaniem nieco chybionym pomysłem było obsadzenie Alex Kingston w roli żony Douglasa. A właściwie nie jest problemem sama Kingston i jej ekranowa charyzma, tylko sama postać. Żona Douglasa jest redaktorką czasopisma plotkarskiego, co sprawia, że jest nieco za blisko świata mediów i ich mechanizmów. To moim zdaniem jedyny naddatek w tym serialu. Świetny jest natomiast Ben Miles jako producent Douglasa, który dba przede wszystkim o to by utrzymać status quo. To chyba jedna z najlepiej poprowadzonych postaci w całej produkcji. Na koniec, jak mówiłam, tu człowiek zna nawet trzeci plan. I tam w tle pojawia się Simon Russell Beale, jako koszmarnie niekompetentny agent Douglasa. Jest to rola absolutnie przepyszna.
Jak pisałam we wstępie, ten serial za mną chodzi. Być może dlatego, że Moffat wciąż jest dobry w budzeniu emocji widza, a potem pokazywaniu mu, że w historii było jeszcze drugie dno. Chyba jednak najbardziej poruszył mnie fakt, że ten serial ma w sobie sugestię, że tak naprawdę bardzo mało osób jest bez winy. Ale podczas gdy dla wielu twórców wniosek jest taki, że skoro nikt jest bez winy to należy wybaczyć wszystkim, Moffat idzie w innym kierunku. Decyduje się pokazać, że wszystkie zachowania są ze sobą powiązane, i nie pozostają bez konsekwencji. Przy czym, jeśli ktoś liczy na poczucie sprawiedliwości, to niekoniecznie je tu znajdzie. To chyba jest w tym serialu najlepsze, pozostaje błyskotliwy, ale nie jest to scenarzysta naiwny.
Bardzo wam ten serial polecam, bo mam wrażenie, że idzie w poprzek naszej klasycznej rozmowie o tym co to znaczy być publicznie unieważnionym i z czego to się bierze. Jednocześnie w tym świecie histerycznych niekiedy głosów o tym, że wszyscy dziś są unieważniani, Moffat znajduje przestrzeń by powątpiewać czy to w ogóle kiedykolwiek zadziałało tak jak moglibyśmy się spodziewać.
PS: W ogóle jak lubicie brytyjskie seriale, to rzeczywiście SkyShowtime stał się takim miejscem, gdzie jest ich dużo i pojawiają się regularnie. To jest jeden z powodów dla których moim zdaniem bardzo warto mieć tą platformę.