Always look on the bright side of life ? czyli zwierz i brak optymizmu

Nad­chodzi wios­na więc teo­re­ty­cznie powin­no w nas ros­nąć uczu­cie głupiej radoś­ci że oto ziemia znów pach­nie i pewnie część z was ( na pewno zwierz) poczu­je olbrzymią chęć napisa­nia wier­sza o tej porze roku ( potrze­bę tą trze­ba koniecznie pow­strzy­mać!). Zwierz jed­nak zawsze zas­tanaw­ia się właśnie o tej rados­nej porze dlaczego tak właś­ci­wie ma być szczęśli­wy? zwierz próbował sobie przy­pom­nieć sobie czy widzi­ał w filmie kiedykol­wiek osobę smut­ną a nie depresyjną — zwróć­cie uwagę bohaterowie filmów są smut­ni. Nie chodzi mi o filmy czy piosen­ki przy których płaczemy, łkamy czy się dołu­je­my. Chodzi mi o to że bohaterowie filmów jeśli są smut­ni to albo: mają depresję co zazwyczaj łączy się z myśla­mi samobójczy­mi ( albo próba­mi samobójczy­mi) i ogól­nie nie jest z nimi za dobrze ( pomi­ja­jąc fakt że pewnie mają jakąś bez­nadziejną pracę jak kas­jer­ka w super­marke­cie czy autor best­sellerów) albo ich smutek jest pokazany jako meto­da życia — ciągłe niezad­owole­nie tak naprawdę jest smutkiem egzys­tenc­jal­nym wynika­ją­cym z fak­tu że nasz bohater jest niedos­tosowany społecznie ( na całe szczęś­cie spot­ka kogoś kto wyciąg­nie go z tego god­nego pożałowa­nia maraz­mu). Wszelkie smutecz­ki i smut­ki pop­kul­tura trak­tu­je tak samo — umarł ci blis­ki — przy­ja­ciele przyjdą wyciągną cię na mias­to ( pamię­tam film ps.I love you gdzie bohater­ce umiera ukochany mąż i nikt nie ma sza­cunku dla fak­tu że dziew­czy­na nie chce dojść do siebie łącznie z martwym mężem), porzu­cił cię facet — na pewno two­je koleżan­ki wyciągną cię na piwo czy drin­ki w wyso­kich kieliszkach i zaraz ci prze­jdzie ( i pewnie jeszcze zna­jdziesz miłość swo­jego życia). Straciłeś pracę — nie prze­j­muj się tak naprawdę jej nie lubiłeś i dopiero ter­az będziesz mógł zająć się tym co naprawdę cię pasjonu­je. Jeśli słucha­cie piosenek w których ktoś się skarży że za oknem pada i w sum­ie należało by wyskoczyć zapewne trzy lin­ij­ki dalej dowiecie się że w sum­ie chodzi o to samo co zwyk­le — zła­mane serce. Na całe szczęś­cie dwie piosen­ki dalej na tej samej pły­cie zna­jdziecie utwór przekonu­ją­cy was że przez okno nie należy skakać bo w końcu jutro też jest dzień. To że może ci być smut­no z innego powodu jakoś autorom tek­stu rzad­ko do głowy wpa­da. Skąd ten powszech­ny dyk­tat optymiz­mu? Po pier­wszy dlat­ego że nie ukry­wa­jmy — ludzie nie ucieka­ją w świat fikcji tylko po to  by oglą­dać podob­nych im przygnębionych frus­tratów którym nic w życiu nie wyszło — lubią za to oglą­dać filmy w których tą bez­nadzieje prz­ery­wa jed­nak jakieś wydarze­nie i wcale nie jest tak smut­no jak w życiu, po drugie musimy pamię­tać że ogól­nie kul­tura amerykańs­ka nie przepa­da za ludź­mi smut­ny­mi — człowiek smut­ny nie jest akty­wny i nie dąży by być co raz lep­szy — a tego kul­tura amerykańs­ka też nie lubi.  Zapewne zas­tanaw­ia­cie się ku czemu zmierza zwierz w tym swoim wywodzie. Otóż zwierz ma cza­sem ochotę zobaczyć kogoś kto nie radzi sobie z pokładany­mi w nim nadzie­ja­mi, nie może się poz­bier­ać po rozs­ta­niu czy po śmier­ci kogoś bliskiego już nie jest szczęśli­wy. Dlaczego? Bo powoli zwierz odnosi wraże­nie że zaczęliśmy przykładać wzorce kul­tur­owe innego społeczeńst­wa do naszego życia — choć wciąż moż­na jeszcze być smut­ny Słowia­n­inem ( bądź słowianką) to z każdym rok­iem jest co raz trud­niej. Nasi przy­ja­ciele uważa­ją że nie mamy prawa już nawet do uza­sad­nionego smutku.  A więc moi drodzy czytel­ni­cy zwracam się do was z apelem. Nie daj­cie się ponieść przy­mu­sowi by zawsze spoglą­dać na słoneczną stronę uli­cy — daj­cie sobie chwilę na bycie smut­ny­mi i tylko nie pozostaw­ia­j­cie w tym stanie zbyt dłu­go bo nie będzie się wam chci­ało czy­tać zawsze rados­nego zwierza ( zwierz tak już ma że jakoś niewiele się smu­ci ). No to idę pisać wier­sze o wiośnie ( no co mam słabą wolę)