Bezcenne kilkanaście sekund czyli co zrobić żeby później nie żałować

Hej

Nie wiem ile osób w Polsce wie kim jest Adam Lam­bert. Pode­jrze­wam że niewiele choć za oceanem jest to młody człowiek przys­parza­ją­cy wiele prob­lemów. Otóż w ostat­niej edy­cji Amer­i­can Idol (pro­gra­mu o najwięk­szej oglą­dal­noś­ci w USA) ten młody człowiek zro­bił na sędzi­ach niezatarte wraże­nie. Niesko­ry do wzruszeń Simon Cow­ell chwal­ił go pod niebiosa i nagrodz­ił go nawet owacją na sto­ją­co co wywołało szok u zebranych. Adam jed­nak Idola ku zaskocze­niu wszys­t­kich nie wygrał. Dlaczego? Otóż trze­ba sobie powiedzieć jas­no że po Lam­ber­cie od samego początku widać było pref­er­enc­je sek­su­alne. I to nie był słod­ki nieśmi­ały gej jak Clay Aiken kil­ka lat wcześniej ale facet z cie­niem na powiekach chodzą­cy na kotur­nach który nie wyróż­ni­ał się na tle członków zespołu Kiss (jeśli kiedykol­wiek widzieliś­cie ten zespół to wiecie że wcale nie jest to łatwe). Amery­ka mogła go słuchać i nawet doprowadz­ić do finału ale na ostat­niej prostej wygrał konkurent obdar­zony może gorszym głosem ale nor­mal­niejszą aparycją. Tu  być może kari­era Lam­ber­ta by się zatrzy­mała gdy­by nie fakt że Idol niejed­nokrot­nie okazał się łaskawszy dla prze­granych niż dla zwycięzców. Kil­ka miesię­cy po zakończe­niu pro­gra­mu Lam­bert pojaw­ił się na gali wręczenia nagród dla najlep­szych wideok­lipów. Zaśpiewał piosenkę, wykon­ał kil­ka zde­cy­dowanie nieprzyz­woitych ruchów z pomocą tancerza po czym wpił się w usta perku­sisty. W  wielu amerykańs­kich domach zapadła wtedy cisza ale najwięk­sza cisza musi­ała zapaść w poko­jach właś­ci­cieli stacji i pro­du­cen­tów. Widzi­cie moi mili na sce­nie to się w Ameryce całować może Madon­na z Brit­ney ale nie facet z facetem. Ale nawet to nie jest koniec epopei Lam­ber­ta. W zeszłym tygod­niu wybuchł kole­jny skan­dal — wokalista zapros­zony do pro­gra­mu the View (w którym pięć kobi­et znę­ca się nad jed­nym goś­ciem po którym z pyta­nia na pytanie widać co raz więk­sze zażenowanie) odpowiadał na pyta­nia jak każdy ale pro­gram nagra­no wcześniej (a nie jak zwyk­le na żywo) by wszelką nieprzyz­woitość móc z niego usunąć. To oczy­wiś­cie oburzyło tych wszys­t­kich którzy uważa­ją że sami sobie mogą być stróża­mi moral­noś­ci. Pomi­ja­jąc fakt że skan­dale wokół Lam­ber­ta pokazu­ją para­no­ję w jakiej żyje obec­nie amerykańs­ka kul­tura pop­u­lar­na (dopuszcza­ją­ca gejów jako bohaterów fil­mu ale nie prag­ną­ca eksponować ich w praw­idzwym życiu) sprawa ta na nowo roz­pal­iła dawną dyskusję. Do jakiego stop­nia stac­je telewiz­yjne mają pra­wo kon­trolować pro­gramy “na żywo”. Od cza­sów nagiego sut­ka Janet Jak­son jest to coraz pop­u­larniejsze i moż­na się domyślać że cału­ją­cy perku­sistę Lam­bert był tylko wypad­kiem przy pra­cy. Gdy­by ktoś pytał zwierza to on nigdy by nie cen­zurował niczego na żywo ale nie dlat­ego że to łamanie jakiejś wol­noś­ci słowa i robi­e­nie ukłonów w kierunku coraz bardziej para­noicznej poprawnoś­ci poli­ty­cznej. Nie zwierz po pros­tu uważa że w tej całej wys­tu­diowanej pop­kul­turze najz­abawniejsze jest to co dzieje się przy­pad­kiem. A zwierz nie lubi kiedy ktoś psu­je mu zabawę.