Być po tej drugiej stronie czyli zwierz kontra reszta świata

Zwierz był wczo­raj wiec­zorem na „ Dok­torze Par­nas­susie” Ter­rego Gillia­ma. Zwierz musi przyz­nać że szedł na ten film z pewnym ocią­ganiem ( przeszło pół­to­ra miesią­ca po pre­mierze!) głównie dlat­ego, że przeczy­tał set­ki złych recen­zji i postów niezad­owolonych widzów. Zwierz był nawet skłon­ny uznać, że opinia więk­szoś­ci jest słusz­na gdyż poprzed­ni film byłego człon­ka Pythonów ( Wspaniali Bra­cia Grimm) wcale nie przy­padł mu do gus­tu wręcz prze­ci­wnie znudz­ił go śmiertel­nie. Jed­nak zwierz musi powiedzieć że Par­nas­sus zupełnie go zau­roczył. I to nie cud­owny­mi efek­ta­mi spec­jal­ny­mi czy bajkowy­mi wiz­ja­mi ( te zwierz przyjął bez więk­szych emocji co utwierdza go w przeko­na­niu że jest strasznie odporny na nowe tech­ni­ki) ale tym co wid­zowie kry­tykowali najbardziej czyli samą opowieś­cią. Otóż dok­tor Par­nas­sus człowiek tajem­niczy założył się przed tysią­ca­mi lat z Dia­błem. Od tamtego cza­su zakła­da się z nim raz na jak­iś czas a to o życie swo­jej cór­ki a to o dusze ludzi gotowych podążać w kierunku swoich marzeń. Jed­nak pod­sta­wowym zakła­dem między Par­nas­susem a dia­błem jest ten czy ludzie nadal będą snuli opowieś­ci które zdaniem Par­nas­susa ( i chy­ba też reży­sera) podtrzy­mu­ją cały nasz wszechświat. Oczy­wiś­cie wraz z przemi­ja­ją­cy­mi wieka­mi sza­la zwycięst­wa przechy­la się na stronę dia­bła który co jasne wcale nie chce koniecznie z Par­nas­susem wygrać bo jego dia­bel­s­ka natu­ra każe mu coraz to od nowa zakładać się z mędrcem których niejed­nokrot­nie zachowu­je się jak głu­piec. Wid­zowie i recen­zen­ci zarzu­cali Gilliamowi że poniosła go wyobraź­nia i że nie był w stanie stworzyć fil­mu spójnego z początkiem środ­kiem i zakończe­niem. Jed­nak dla mnie jest to cały urok tego fil­mu — odnoszę wraże­nie że Gilliam wcale nie chci­ał nam przed­staw­ić całych losów swo­jego bohat­era jedynie skrom­ny ich wycinek — ot jeden z licznych bojów Par­nas­susa z dia­błem który tylko dlat­ego może być ciekawy że dzieje się w naszych cza­sach. Zarzu­cano reży­serowi że trag­icz­na śmierć Ledgera zmusiła go zatrud­nienia aż trzech aktorów by go zastąpili co nie daje fil­mowi spójnoś­ci. Muszę jed­nak przyz­nać że gdy­bym nie wiedzi­ała że zmi­any wymusiła konieczność była bym abso­lut­nie pew­na że jest to celowy zabieg. Po każdym prze­jś­ciu przez tajem­nicze lus­tro bohater zmienia twarz — dla mnie to wręcz wartość dodana bo czy nie jest prawdą że w świecie fan­tazji rzad­ko wyobrażamy sobie nas taki­mi jaki­mi jesteśmy naprawdę? Z resztą trzej aktorzy spisali się znakomi­cie — najlepiej chy­ba Deep który swo­ją jed­ną scenę zagrał po mis­tr­zowsku ( do tego stop­nia że człowiek trochę zaczy­na żałować że nie dostał on całej roli). Kry­tykowano też Wait­sa za jego rolę dia­bła zarzu­ca­jąc mu że jest mało dia­bol­iczny i raczej śmieszny niż straszny. Wszys­tko chy­ba jed­nak zależy od naszych oczeki­wań — dla mnie właśnie taki dia­beł który pozornie jest niegroźny w isto­cie zaś niemal wszech­moc­ny jest naprawdę straszny ( z resztą film opiera się raczej na słaboś­ci­ach tej fig­ury niż na jej wszech­mo­cy). Muszę jed­nak przyz­nać że mój zach­wyt nad Par­nas­susem przekon­ał mnie jak to jest być po drugiej stron­ie lus­tra. Widzi­cie gdy zwier­zowi podo­ba się film który wszyscy inni zjechali to rodzi się w nim takie dzi­wne uczu­cie jak­by kogoś zaw­iódł. Podob­ne z resz­ta uczu­cie spo­ty­ka zwierza gdy mówi ludziom że Avatar nie wywarł na nim więk­szego wraże­nia pomi­mo ład­nych widoków. Kul­tura w jakiej się obra­camy nie przepa­da za naszym indy­wid­u­al­nym gustem — jeśli mamy coś uwiel­bi­ać lub ganić to nigdy indy­wid­u­al­nie. Blo­gi, Gaze­ty fora inter­ne­towe — wszędzie pełno jest recen­zji wokół których może­my się zbier­ać mówiąc — ok. jestem w porząd­ku bo nie jestem sam który tak myślę. Nieste­ty w przy­pad­ku zach­wytu zwierza nad Par­nas­susem zwierz odczuwa pewne osamot­nie­nie i nie wie czy to dlat­ego że dostrzegł w tym filmie coś więcej niż inni czy dlat­ego że dopisał sobie do tego fil­mu więcej niż w nim było. Zwierz zawsze przy­pom­i­na sobie swo­ją zna­jomą która anal­izu­jąc na potrze­by pra­cy mag­is­ter­skiej Mak­be­ta wpadła na pewną inter­pre­tację doty­czącą łoża Lady Mak­bet — prz­erzu­ci­wszy wszys­tkie opra­cow­a­nia stwierdz­iła że nikt nigdzie o tym nie napisał. I choć była abso­lut­nie pew­na swoich wniosków dłu­go zas­tanaw­iała się czy ma pra­wo je umieś­cić w pra­cy sko­ro nikt na to wcześniej nie wpadł. Zwierz musi powiedzieć ze cza­sem ma mniej więcej takie pode­jś­cie do filmów — choć czy to nie straszne że boimy się naszych myśli jeśli nie jesteśmy ich w stanie poprzeć odpowied­nim przypisem?