„Gang Zielonej Rękawiczki” powrócił. Jeden z moich ulubionych lekki polskich seriali Netflixa doczekał się drugiego sezonu. Jest to pewne zaskoczenie, bo byłam niemal pewna, że na jednej wizycie w tym świecie się skończy. Zwłaszcza, że w ostatnich kadrach sezonu pierwszego bohaterki wyjeżdżałyby prowadzić swoje spokojne życie w Bieszczadach. Jak się jednak okazuje, nie ma takiego wieku, w którym łatwo się wypisać ze złodziejskiego fachu.
Tym razem chodzi o skok na Galerię Narodową i kradzież słynnej rzeźby Wenus z Kazachstanu. Oczywiście nasze prawe bohaterki, kierujące się zasadami Robin Hooda, nie decydują się na to z własnej woli. Robią to by ratować syna jednej z nich, który lekkomyślnie popadł w długi i problemy. Szybko okaże się jednak, że sprawa jest jeszcze bardziej zagmatwana, bo też przeszłość dopomina się po nasze trzy złodziejki, które swoją karierę rozpoczęły od wsadzenia za kratki byłego męża jednej z nich. Na dodatek wygląda na to, że członkinie gangu mają trochę inną wizję, jak właściwie ma wyglądać dalej ich działalność. I tak na przyjaźni zaczyna pojawiać się rysa, co nigdy nie wróżmy niczego dobrego.
Zdjęcie: Karolina Grabowska
Drugi sezon bardzo mocno czerpie z tego niedopowiedzianego nieco magicznego świata sezonu pierwszego. Ponownie mamy jakieś nieokreślone „nasze miasto”, rosnący i opisywany w prasie lokalnej kult samego Gangu. Wszystko jest tu umowne – od Galerii Narodowej, po postać groźnego gangstera, który ma w kieszeni policję i trzęsie całą okolicą. Taka umowność pozwala twórcom na kilka zabiegów, które w bardziej realistycznej narracji zupełnie by nie przeszły. Na przykład policjant prowadzący śledztwo dotyczące Gangu w pewnym momencie zaczyna dostawać listy od swojej zmarłej matki. I choć wyjaśnienie tego fenomenu jest jak najbardziej logiczne, to fakt, że bohater słucha mamusi z zaświatów pasuje tylko do tego świata.
Jednocześnie sam serial, mocno czerpie ze schematu filmów, w którym przestępcy przygotowują się do skoku. Sam pomysł przypomniał mi nieco film „Drobne Cwaniaczki”. Podobnie jak w produkcji Allena, tu także – interes, który powstaje jako przykrywka dla skoku, okazuje się wielkim przebojem. Tylko nie jest to żaden sklep, ale międzypokoleniowy klub seniora, który szybko staje się przebojem na mapie miasta. Na górze wszyscy się dobrze bawią, a dołem buduje się podkop. Osobiście uważam, że sam klub to najlepszy pomysł całego serialu. I jest to tak sympatycznie zabawne, i daje punkt wyjścia do scen obyczajowych, których w tym sezonie jest nieco mniej. Trzeba bowiem przyznać, że choć produkcja, nadal domaga się zrozumienia i szacunku dla osób starszych, to jesteśmy już w zdecydowanie bardziej komediowej i nieco uproszczonej konwencji.
Zdjęcie: Karolina Grabowska
Nie znaczy to, że serialowi zupełnie brakuje serca. Moje dwa ulubione wątki, są bardzo obyczajowe. Pierwszy to taka niebezpiecznie romantyczna relacja w jaką wdaje się Alicja, z lokalnym gangsterem. Jak się okazuje, można większość życia przeżyć w samotności by ostatecznie serce zabiło nieco szybciej dla gangstera. No ale jest to gangster romantyk i to jeszcze rozumiejący astrologię i tarota. Druga relacja, która bardzo mnie rozczula to przyjaźń między policjantem prowadzącym sprawę gangu a jego koleżanką z pracy. Ambitna detektywka jest w ciąży i na dodatek narzeczony jest daleko, więc nasz policjant chce za wszelką cenę się nią zaopiekować, co nie jest proste. Jest to bardzo sympatyczna i ciepła relacja, trochę wymykająca się filmowym schematom.
Przyznam szczerze, że ten drugi sezon ma kilka fantastycznych dowcipów (ktokolwiek puścił w tle muzykę z serialu „Matki, żony i kochanki” powinien dostać podwyżkę) i zabawnych scen, ale jako całość spodobał mi się nieco mniej niż sezon pierwszy. Chyba dlatego, że twórcy postanowili opowiedzieć o kilku rzeczach na raz (spory w gangu, problemy z dorosłymi dziećmi, skomplikowany skok) i ostatecznie – pewne wątki rozwiązano zbyt szybko, niektóre wymagały dopowiedzenia i nie wszystko ostatecznie wybrzmiało. Mam też wrażenie, że bardziej płasko wypadli towarzyszący gangowi seniorzy, którzy w tym sezonie służyli bardziej jako ozdobnik. Co jest w sumie moją największą pretensją do samej produkcji. Serial, który słusznie chce przemawiać w imieniu starszych osób, trochę za często w drugim sezonie sprowadza ich do przypisu i karykatury.
Zdjęcie: Karolina Grabowska
To powiedziawszy – bawiłam się naprawdę dobrze, osiem odcinków bez bólu pochłonęłam za jednym posiedzeniem. Uważam, że dodanie do obsady kilku nazwisk było dobrym pomysłem, najlepiej chyba w konwencji odnalazł się Krzysztof Tyniec, jako wrażliwy szef lokalnej grupy przestępczej. Także Andrzej Grabowski jest niezłym dodatkiem i Katarzyna Figura w swojej niewielkiej, ale sympatycznie napisanej roli. No ale właśnie – obsada fantastyczna, ale nie na wszystkich bohaterów jest wystarczająco dużo czasu i zwłaszcza pod koniec miałam jakieś uczucie niedosytu. Co prowadzi mnie do skomplikowanej sytuacji- bo z jednej strony – nie podejrzewam by serial dostał trzeci sezon. Zwłaszcza, że mimo przyjemności oglądania – ten drugi sezon jest od pierwszego słabszy. Z drugiej strony – pewnie, gdyby był sezon trzeci obejrzałabym go w jeden wieczór bez przykrości. Co każe mi rozmyślać nad tym czy być może przez te wszystkie lata po prostu nie stałam się – zupełnie niespodziewanie dla mnie – wielbicielką współczesnych polskich seriali komediowych. To byłby niezły plot twist.
W każdym razie, jeśli chodzi o główną i często promowaną cechę serialu, czyli jego między pokoleniowość, to wciąż ją zachowuje i trochę żałuję, że moja babcia nie ma Netflixa, bo myślę, że ten serial całkiem by się jej spodobał. I to chyba mój największy smuteczek, że idealna grupa docelowa tej produkcji, bardzo często nawet nie wie o jej istnieniu bo nie korzysta ze streamingu. Wobec tego pozostaje jedynie zakrzyknąć „Włącz babci Netflixa”. Ja widzę same plusy, głównie takie, że można szybko awansować na ulubione wnuczę.