Ile prawdy w fikcji czyli co leci w telewizorze w telewizorze

Hej

Zwierz dziś napisze nieco krócej bo jest zmęc­zony a poza tym ogłos­zono nom­i­nac­je do Zło­tych Globów i zwierz ma wyrzu­ty sum­ienia że nie ma się jak do nich odnieść bo więk­szoś­ci filmów zwierz nie widzi­ał ( zwierz ma zasadę że nie wyda­je kat­e­go­rycznych ani nawet ostrożnych sądów o fil­mach których nie widzi­ał) — zwierz wie że nie mógł ich obe­jrzeć bo jeszcze w więk­szoś­ci do kin nie weszły ale to jed­nak frus­tru­je. No dobra dziś jed­nak zwierz nie będzie pisał o tym co myśli o nom­i­nac­jach ( z resztą jakie to ma w sum­ie znacze­nie co JA myślę o nom­i­nac­jach — i tak dadzą komu będą chcieli). Ostat­ni­mi cza­sy stało się niezwyk­le modne by bohaterowie seri­ali sami byli uczest­nika­mi kul­tu­ry pop­u­larnej. Przykładów jest więcej niż wiele. Celu­ją w tym zwłaszcza seri­ale dla młodzieży — po każdym odcinku “Plotkary” w sieci pojaw­ia się lista pop­kul­tur­al­nych naw­iązań jakie pojaw­iły się w odcinku. Nikt co praw­da przed telewiz­orem nie siedzi ale wszyscy doskonale wiedzą co w traw­ie piszczy — autorzy seri­alu spec­jal­nie dba­ją by naw­iąza­nia były jak najświeższe tak jak­by sami bohaterowie byli nie tyle ele­men­ta­mi pop­kul­tu­ry co jej kon­sumen­ta­mi. Równie jawni w swoich naw­iąza­ni­ach do pop­kul­tu­ry są autorzy The Big Bang The­o­ry — ich bohaterowie dysu­tu­ją o posta­ci­ach z komik­sów czy filmów sf tak jak­by byli to prawdzi­wi ludzie — co więcej ich fas­cy­nac­ja specy­ficznym seg­mentem kul­tu­ry pop­u­larnej jest cechą charak­terysty­czną bohaterów  — gdy­by nie potrafili roz­maw­iać o Baby­lon 5 i Super­manie nie byli­by ciekawi i śmieszni. Ale zwier­zowi nie chodzi nawet o ten­dencję do określa­nia bohaterów przez ich upodoba­nia pop­kul­tur­alne. Chodzi raczej o zjawisko w którym bohater­ka seri­alu mówi że prag­nie pójść na medy­cynę bo być może spot­ka ją tam Mc.Dreamy — jest to oczy­wiś­cie naw­iązanie do innego seri­alu ( z resztą tej samej stacji) — czyli bohater­ka seri­alu decy­du­je się  pod­jąć życiową decyzję opier­a­jąc się na seri­alu który leci w tej samej stacji kil­ka godzin później. Czy rozu­miecie? Jeśli nie spoko­jnie. To chy­ba najbardziej zakrę­cony frag­ment kul­tu­ry pop­u­larnej. Fakt że fik­cyjni bohaterowie naw­iązu­ją do przeżyć innych fik­cyjnych bohaterów spraw­ia że człowiek czu­je się nieco wyłąc­zony — tak jak­by wszyscy baw­ili się równie dobrze bez niego a właś­ci­wie bez rzeczy­wis­toś­ci jako takiej. Z jed­nej strony zwierz bard­zo to lubi — dzię­ki temu czu­je się członkiem jakiegoś nie świa­ta w którym wszys­tkie te odniesienia i tropy składa­ją się w  jed­ną spójną całość. Z drugiej strony niekiedy zwierz odczuwa nie tylko znuże­nie tym ciągłym odwoły­waniem się kul­tu­ry pop­u­larnej do samej siebie co wręcz iry­tację. W sum­ie to właśnie ona stanęła u pod­stawy tego pos­tu — otóż zwierz natknął się na książkę dla młodzieży w której głów­na bohater­ka pozosta­jąc pod wpły­wem książ­ki Stephanie May­er “Zmierzch” zaczy­na uważać napotkanego w szkole przys­to­jnego chłopa­ka za Edwar­da ( dla szczęśli­wych nie wta­jem­nic­zonych imię to należy do bladego wam­pi­ra z powieś­ci) — otóż zwierz poczuł iry­tację — czy wyko­rzys­tanie cud­zej książ­ki i jej pop­u­larnoś­ci do napisa­nia włas­nej nie jest czystym lenist­wem? Jak daleko moż­na się posunąć w wyko­rzysty­wa­niu takich naw­iązań i jaką wartość będzie miała ta książ­ka za kil­ka lat gdy sława Zmierzchu przem­i­nie? Może­cie się dzi­wić że zwierz który bronił dodawa­nia pot­worów mors­kich do Rozważnej i Roman­ty­cznej jest prze­ci­wny naw­iązan­iom do Zmierzchu. Prob­lem pole­ga na tym ze w przy­pad­ku tego pier­wszego jest to po pros­tu zwykły żart ( i to na dodatek zdaniem zwierza całkiem udany) w drugim przy­pad­ku — cóż zwierz sam nie wie — szkodli­we zjawisko?
Ogól­nie jed­nak zwierz zas­tanaw­ia się jak za kilka­naś­cie lat będą wyglą­dały powtór­ki tych wszys­t­kich filmów i seri­ali — czy ktokol­wiek zrozu­mie o co chodzi bohaterom? Czy to co spraw­ia że dziś wyda­je być bardziej real­ni nie sprawi że równie real­nie jak my się zes­tarze­ją? Trochę szko­da że to co czyni z nich dziś ciekawy­mi jutro będzie zupełnie nie czytelne a z nas rozu­mieją­cych zro­bi starych nudziarzy. Choć z drugiej strony czy tak nie jest ze wszystkim. 

Ps: Zwierz obe­jrzał sobie zwias­tun 4 częś­ci Piratów z Karaibów, zwierz chci­ał­by aby był to film dobry. Nie dlat­ego ze uwiel­bia Piratów z Karaibów ale prag­nął­by by przeła­mano zasadę klątwy czterech częś­ci która mówi że jeśli nakrę­cisz trzy częś­ci może będzie ok. ale czwarta część to musi być klapa