Strzeżcie się Czarnego prezydenta czyli kino katastroficzne w 10 krokach

Zwierz poszedł dziś na film pro­roczy — tym razem jego twór­cy nie posunęli się do podróżowa­nia w cza­sie zbyt daleko i wywieszczyli koniec świa­ta już na rok 2012 (zwierz uważa że to był jedyny sposób by świat się wtedy nie skończył bo jak dobrze wiemy rzeczy­wis­tość nigdy nie ukła­da się tak jak kinowa fabuła). Jed­nocześnie zwierz począł rozważać na tem­at kina katas­troficznego — chy­ba najbardziej schematy­cznego gatunku w dzie­jach. Rządzą nim prawa okrutne a jed­nocześnie niezwyk­le czytelne. Oto one:

1.) Nieza­leżnie od rozmi­aru katas­tro­fy dowodze­nie nad światem prze­j­mu­je prezy­dent Amery­ki. Wszelkie dzi­ała­nia są ogranic­zone niemalże wyłącznie do osób mówią­cych po angielsku

2.) Wspom­ni­any prezy­dent Amery­ki jest czarny prawy i god­ny zau­fa­nia. Zawsze.

3.) Bohater ten pozornie prze­cięt­ny oby­wa­tel (który niekiedy jest naukow­cem) zawsze okazu­je się wielkim ide­al­istą a co więcej posi­a­da zdol­noś­ci wychodzenia z każdej nawet niewyobrażal­nej opresji. 

4.) Wojsko jeśli się pojaw­ia jest złe i bez­duszne — najchęt­niej poz­woliło­by wszys­tkim zginąć. Staw­ia zapory przez które próbu­je prze­cis­nąć się tłum — oczy­wiś­cie niko­mu poza naszym zdol­nym bohaterem nie daje się ich sforsować

5.) Film uzu­peł­ni­a­ją zdję­cia ludzi mod­lą­cych się na całym świecie o ocale­nie oraz przebit­ki z tych dale­kich i dzi­kich kra­jów jak np. Indie w których rządy nie zro­biły nic by ocal­ić ludzkość

6.) W filmie pojaw­ia się niemal obow­iązkowo: Ros­janin (przy­jem­ny choć  trak­towany z zim­nowo­jen­nym dys­tansem) oraz ktoś z kra­ju trze­ciego świa­ta — równie zdol­ny i prawy co bohater.

7.) Zawsze w tle krę­ci się sza­le­niec który już wcześniej wszys­tko wiedzi­ał i dlat­ego ludzie wzięli go za szaleńca.

8.) Obrazek zniszczenia Paryża jest niemal obow­iązkowy — moim zdaniem to jak­iś fetysz Amerykanów

9.) Bohater ma prob­le­my rodzinne — nawet jeśli ratu­je świat zas­tanaw­ia się jed­nocześnie z kim syp­ia jego żona

10.) Nieza­leżnie od iloś­ci ofi­ar i rozmi­arów zniszczeń wszys­tko dobrze się kończy.

W sum­ie moż­na powiedzieć że jeśli widzi­ało się jeden film katas­troficzny to widzi­ało się wszys­tkie. Czemu więc co najm­niej raz na rok ser­wu­ją nam nowy obraz koń­ca świa­ta? Cóż chy­ba nie ma lep­szego zda­nia niż to które powiedzi­ał Grek Zor­ba „Jaka pięk­na katastrofa”