Kurczaki w panierce, słowo na n i zle dowcipy czyli inna perspektywa

Na początku zwierz musi zaz­naczyć że nie jest rasistą. Nigdy nie był nigdy nie będzie. Nie zmienia to jed­nak fak­tu że prze­by­wa­jąc na co dzień z kul­turą pop­u­larną zwierz dostrzegł że ist­nieje cały jej rejon do którego z powodu koloru swo­jej skóry ma dostęp ogranic­zony. Zwierz uważa że gdy­by był mieszkańcem wielkiego kra­ju za wielką wodą miało­by znacze­nie to czy ori­en­tu­je się w tren­dach kul­tu­ry afroamerykańskiej ale jako że miesz­ka w kra­ju w którym na skutek his­to­rycznych per­tur­bacji wszyscy są biali i porozu­miewa­ją się w tym samym języku (co z his­to­rycznego punk­tu widzenia jest całkow­itą nowoś­cią) to znać się nie musi. Niem­niej sama pró­ba dotknię­cia fenomenu pop­kul­tu­ry afroamerykańskiej jest fas­cynu­ją­ca. Przede wszys­tkim dlat­ego że filmy i seri­ale pro­dukowane z myślą o tej warst­wie społecznej (uzna­ję że tak naprawdę kolor skóry jest tu dru­gorzęd­ny wzglę­dem podob­nej pozy­cji społecznej częś­ci Afroamerykanów czyli mieszka­jącej w mias­tach klasy niższej) wcale nie wal­czą z stereo­ty­pa­mi ale je powiela­ją. Dow­cipy odnoszą się najczęś­ciej do tych cech tej grupy społecznej które są najbardziej styg­matyzu­jące — brak wyk­sz­tałce­nia (nie tyle for­mal­nego co wiedzy o świecie), roz­pad rodziny, otyłość (słyn­nym moty­wem jest miłość Afroamerykanów do panierowanego kur­cza­ka) czy wsze­chobec­na przestępc­zość. Do pewnego stop­nia najbardziej wyraźnym ele­mentem tej postawy jest uży­wanie przez Murzynów zakazanego dla wszys­t­kich innych słowa na n. Z resztą na to ochocze przyj­mowanie stereo­typów narzekał Bill Cos­by mówiąc że młodzi Afroamerykanie tak bard­zo przyzwycza­ili się do tego jak się o nich mówi że przyjęli te naj­gorsze wzorce i nawet nie stara­ją się czegokol­wiek osiągnąć wszędzie szuka­jąc wymówek. Oso­biś­cie nie znam się na społeczeńst­wie amerykańskim na tyle dobrze by powiedzieć do jakiego stop­nia ten stereo­ty­powy obraz ma coś wspól­nego z prawdzi­wym obrazem społeczeńst­wa ale mogę powiedzieć że smut­na praw­da jest taka że ofic­jal­na kul­tura pop­u­lar­na jest biała. Kiedy kil­ka lat temu prowadzą­cy Oscary Chris Rock pokazy­wał krót­ki klip z wywiada­mi z ludź­mi z mul­ti­plek­su okaza­ło się jasne że ta gru­pa społecz­na raczej nie oglą­dała najnowszego fil­mu braci Coen. Zresztą jest coś strasznego w fak­cie że pier­wszą murzyńską aktorką nagrod­zoną za rolę pier­ws­zo­planową jest Halle Berry. Dziś kiedy prezy­dent Amery­ki jest Murzynem moż­na powiedzieć że najpraw­dopodob­niej skończy się jedy­na pew­na rola dla Afroamerykan­i­na w tym biz­ne­sie czyli rola prezy­den­ta w filmie katas­troficznym. Oczy­wiś­cie moż­na powiedzieć że to i tak pikuś w porów­na­niu z miejscem jakie w kul­turze pop­u­larnej dostali Latynosi których jest nie mniej w USA. Bo prze­cież jest jed­na dziedz­i­na pop­kul­tu­ry w której to biali są w mniejs­zoś­ci czyli muzy­ka — serio dziś w sum­ie prak­ty­cznie w każdym gatunku muzy­cznym najbardziej liczą się Afroamerykanie jeśli nie jako wykon­aw­cy to jako pro­du­cen­ci czy pro­mo­torzy nowych gwiazd.

Jeśli przeczyta­cie ten tekst może­cie dojść do wniosku że zwierz spędza zbyt dużo cza­su zas­tanaw­ia­jąc się nad kolorem skóry. Zapew­nia was zwierz że myśli o tym mniej niż mało i jedyny raz kiedy rozważał na serio kwest­ie rasowe był kiedy pisał pracę licenc­jacką o XIX wiecznych teo­ri­ach rasowych ale do tego chy­ba zwierz nie powinien się na tym blogu przyz­nawać. Niem­niej jed­nak cza­sem zwierz myśli sobie że było by fajnie gdy­by w sce­nar­iuszach fil­mowych nie był określony kolor skóry bohat­era (a tak jest) tylko jego cóż… imię?