Makaron, bazylia i krytyk czyli zakłady marzenia zbiorowego

Zwierz uważa że zachod­ni autorzy książek pop­u­larnych ( czy­taj: takich których przeczy­taniem nie chwal­isz się kole­gom gdy pyta­ją co ostat­nio czy­tałeś) muszą na początku kari­ery pod­jąć decyzję — czy mają pomysł na wiele tomów zosta­ją pis­arza­mi fan­ta­sy i do koń­ca życia muszą jedynie mio­tać bohaterem po zmyślonym świecie — ci z mniejszym roz­machem muszą poprzes­tać na napisa­niu jed­nej książ­ki. Okazu­je się jed­nak częs­to że wszyscy piszą tą samą książkę. Jak słusznie zauważyła sza­cow­na mat­ka zwierza ( a to człek ksz­tał­cony) niemal w każdej książce dla kobi­et pojaw­ia się ktoś kto chce założyć restau­rację. Niekiedy jest to głów­na bohater­ka nie rzad­ko postać dru­go­planowa. Co więcej to nie jakaś tam restau­rac­ja ale zawsze ta sama — nie za duży lokal z rodzin­ną atmos­ferą w którym ser­wu­je się potrawy kuch­ni włoskiej. Bohater który decy­du­je się założyć taką restau­rację jest a.) sfrus­trowany swo­ją poprzed­nią pracą gdzie zami­ast zapachu siekanego czosnku towarzyszy mu dźwięk pracu­jącej drukar­ki b.) właśnie się rozwiódł ( a właś­ci­wie rozwiodła bo restau­rac­je zakłada­ją prak­ty­cznie wyłącznie kobi­ety) i musi radykalnie zmienić swo­je życie. Oczy­wiś­cie zakładane przez nasze bohater­ki kna­jpy odnoszą błyskaw­iczny sukces  potwierd­zony opinią kry­ty­ka kuli­narnego który nigdzie nie jadł lep­szego Can­nel­loni nawet w samych Włoszech. Pytanie skąd się bierze ta obses­ja na punkcie restau­racji? Wyda­je się że po pier­wsze mamy tu do czynienia z prag­nie­niem wyr­wa­nia się z codzi­en­nej nud­nej pra­cy do jakiegoś twór­czego zawodu — gotowanie jest przy tym najpowszech­niej dostęp­nym zawo­dem twór­czym — tal­ent tak potrzeb­ny przy pisa­niu, mal­owa­niu czy bada­ni­ach naukowych tu moż­na łat­wo zrównoważyć doświad­cze­niem- po twór­cze gotowanie moż­na sięgnąć też nie nad podziw bystrym co też ma swo­je znacze­nie. Dru­ga sprawa to sam obraz małej rodzin­nej kna­jpy — jest on w wyobraźni odbior­cy kul­tu­ry pop­u­larnej zako­rzeniony niemal tak samo moc­no jak obraz fran­cuskiej kafe­j­ki. Tak więc sko­ro z ogród­ka każdej kaw­iarni w Paryżu widać wieżę Eif­fela to w każdej włoskiej rodzin­nej restau­racji jest gwarno, przy­tul­nie i wszyscy się zna­ją zaś jedze­nie jest lep­sze niż w Ritzu. Zwierz zas­tanaw­ia się też czy tęs­kno­ta za włoskim żar­ciem nie jest w isto­cie tęs­knotą za dietą w której nie liczy się kalorii i spoży­tych węglowodanów lecz je się to co dobre podle­wa­jąc to pysznym winem. Jest to też chy­ba pokłosie zafas­cynowa­nia kul­tu­ry zachod­niej Włocha­mi — jeśli przyjrzy się człek książkom fil­mom i seri­alom dostrzeże że jest to niemal ziemia obiecana gdzie  z dala od zgiełku świa­ta ludzie jedzą piją i co chy­ba najważniejsze podtrzy­mu­ją więzy społeczne ( bo chy­ba tego mobil­nym Amerykanom z których zaled­wie 37% miesz­ka i pracu­je w miejs­cu gdzie się urodz­iło braku­je najbardziej) Trud­no się dzi­wić pop­u­larnoś­ci takiego wątku jeśli weźmie się do tego pod uwagę  że najlepiej sprzeda­ją­cy­mi się na rynku książka­mi są książ­ki kucharskie —  czy ist­nieje więc coś mar­ketingowo pewniejszego niż proste okrasze­nie książ­ki kucharskiej odrobiną banal­nej treś­ci? Zwierz sam musi przyz­nać że lubi jak w książce , filmie czy seri­alu pojaw­ia się wątek restau­racji — zwierz wtedy wie że wszys­tko będzie dobrze, opisy­wane jedze­nie będzie pyszne a on sam naje się po uczy nie przy­ty­wszy ani jed­nej kalorii.

Ps: Zwierz przeczy­tał niemal wszys­tkie recen­z­je „ Była sobie dziew­czy­na” i wszys­tkie są pozy­ty­wne czy wręcz entuz­jasty­czne — zwierz nie wie — czy on ma za wysok­ie wyma­gania czy  znów wszyscy prócz niego ulegli masowej sug­estii mediów zachodnich.