Taka sobie dziewczyna czyli zwierz i ukryta mądrość dystrybutorów

Hej

Zwierz udał się wczo­raj późnym wiec­zorem na Film „ Była sobie dziew­czy­na” — zwierz musi przyz­nać że dys­try­b­u­tor zro­bił chy­ba wszys­tko co mógł by zwierz nie sko­jarzył tego fil­mu z wych­walanym w anglo­języ­cznej prasie „ An Edu­ca­tion” — dopiero na chwilę przed Oscara­mi zwierz zori­en­tował się że są to te same filmy. Jed­nak tym razem zwierz musi powiedzieć że kre­tyńs­ki tytuł nadany przez dys­try­b­u­to­ra pasu­je do fil­mu ide­al­nie — Była sobie dziew­czy­na sugeru­je pewną banal­ność całej his­torii i trze­ba powiedzieć że tak właśnie jest — his­to­ria 16 lat­ki która traci głowę dla starszego od niej mężczyzny który otwiera jej drogę z nud­nych przed­mieść do wielkiego świa­ta nie jest niczym nowym. Nawet wybór przed jakim sta­je bohater­ka — edukac­ja klasy­cz­na czy szkoła życia jest tylko pozorny zwłaszcza że jak widać na ekranie żad­na z decyzji nie pocią­ga za sobą strasznych kon­sek­wencji — rodz­ice zgodzą się zarówno na Oxford jak i na dwa razy starszego małżon­ka. Jed­nak najwięk­szym, prob­le­mem jest kon­strukc­ja samej bohater­ki — niekiedy gdy się odzy­wa zachowu­je się jak­by miała lat 30 niekiedy jak­by tylko 10 — 16 ma chy­ba tylko w jed­nej sce­nie kiedy roz­maw­ia z koleżanka­mi o egzys­tenc­jal­is­tach — nieste­ty wyda­je się że autor­ka fil­mu podob­nie jak mło­da dziew­czy­na sądzi że wszys­tko co Fran­cuskie i Paryskie jest lep­sze nigdzie nie zestaw­ia­jąc marzeń dziew­czyny z rzeczy­wis­toś­cią — jeśli bohater­ka pojedzie do Paryża będzie to Paryż z jej marzeń ( och gdy­by wszys­tko na świecie było tak proste). Wielu recen­zen­tów pod­kreśla jak ide­al­nie film ten pokazu­je świat tuż przed rewolucją sek­su­al­ną — nie mniej zwier­zowi wyda­je się że rewoluc­ja dawno się w świecie przed­staw­ionym dokon­ała — dziś rodz­ice nie są tak sko­rzy do puszcza­nia swo­jej cór­ki za granicę z niemal nie znanym dwa razy starszym mężczyzną. Nie oznacza to że film źle się oglą­da — są w nim świetne role — przede wszys­tkim Alfre­da Moil­ny człowieka w sum­ie wyco­fanego który próbu­je być pater famil­ia i Emmy Thomp­son w roli dyrek­tor­ki szkoły nie mającej złudzeń wobec moty­wów dzi­ałań swoich uczen­nic. Z resztą najlep­sza sce­na całego fil­mu  dzieje się właśnie w gabinecie dyrek­tor­ki gdzie Bohater­ka pyta czy jeśli ter­az się nudzi a edukac­ja nie wyr­wie jej z tego świa­ta to jedyne co ma się jej do zaofer­owa­nia to jeszcze odrobi­na nudy. Autor­ka fil­mu nie zna­j­du­jąc odpowiedzi na to pytanie właś­ci­wie staw­ia pod znakiem zapy­tanie potrze­bę dal­szej edukacji ( coś jak w dow­cip­ie z puen­tą „ ale ja już siedzę pod drzewem”) — i tu jest chy­ba najwięk­szy błąd fil­mu — mamy uwierzyć że bohater­ka jest niezwyk­le inteligent­na ( co się niejed­nokrot­nie pod­kreśla) a jed­nocześnie nie pada żaden argu­ment o tym że nau­ka nie ma celu ale jest przy­jem­noś­cią samą w sobie — co taka mądra dziew­czy­na powin­na wiedzieć.