naucz mnie! Naucz! czyli zwierz kontra najgorszy zawód świata

Z nie do koń­ca znanych sobie przy­czyn zwierz postanow­ił zostać nauczy­cielem. Przekon­ał się po drodze że aby uczyć innych trze­ba się samemu wiele nauczyć. O dzi­wo wcale nie chodzi o przed­miot który będzie się później wykładać ale o te drob­ne umiejęt­noś­ci które odróż­ni­a­ją dobrego nauczy­ciela od kosz­marnego. I tak zwierz doszedł już niemal do koń­ca swoich nauczy­ciel­s­kich przy­go­towań gdy nauczył się być może rzeczy najważniejszej — że to jakim zosta­niesz nauczy­cielem zależy w dużym stop­niu od tego jak cię uczono. zwierz nie był­by sobą gdy­by oprócz zro­bi­enia sobie w głowie wielkiego przeglą­du włas­nych nauczy­cieli odpowiedzial­nych zarówno za fakt że zwierz nie zrozu­mi­ał nigdy żad­nego prawa fizy­ki jak i za to że nie ma miejs­ca na półce z powodu nad­mi­aru kupowanej poezji nie zwró­cił się także ku kul­turze pop­u­larnej. Zwierz zad­u­mał się chwilę. Nauczy­cieli przez filmy i seri­ale przewinęło się dziesiąt­ki. Niek­tórzy z nich byli abso­lut­nie kosz­marni, nie rozu­mieli swoich uczniów lub nie prze­j­mowali się ich prob­le­ma­mi domowy­mi każąc im się uczyć nawet wtedy gdy oni musieli zara­bi­ać na życie jed­nak znacz­na jeśli nie zde­cy­dowana więk­szość nauczy­cieli błąka­ją­cych się po fik­cyjnych szkol­nych kory­tarzach to ludzie abso­lut­nie wyjątkowi. Zwierz widzi­ał już nauczy­cieli którzy zdoby­wali zau­fanie naj­gorszych klas ( kto nie pamię­ta Młodych gniewnych i liceal­nej lekcji odróż­ni­a­nia orzeczenia od pod­mio­tu w zda­niu), wycią­gali swoich uczniów z maraz­mu przy pomo­cy śpiewu ( robiła to i zakon­ni­ca w prze­bra­niu a ostat­ni­mi cza­sy przys­to­jny nauczy­ciel hisz­pańskiego w Glee) i tań­ca ( pewnych niesub­or­dynowanych uczniów tań­ca towarzyskiego uczył sam Anto­nio Ban­deras), wysyłali na uni­w­er­syte­ty ubogich uczyli do najtrud­niejszych egza­m­inów w zwykłych liceach ( zwierz pamię­ta niezwyk­le wzrusza­ją­cy film o nauczy­cielu które­mu udało się przy­go­tować do niezwyk­le trud­nego egza­minu z matem­aty­ki zupełnie prze­cięt­ną klasę z nizin społecznych). Nauczy­ciele fil­mowi zawsze w końcu okazu­ją się być tymi niezwykły­mi zde­ter­mi­nowany­mi jed­nos­tka­mi które kładą dobrą swoich uczniów jak najwyżej pracu­jąc po nocach i zanied­bu­ją żonę ( w fil­mach jest bard­zo wielu nauczy­cieli facetów ) by zmienić kole­jne lekc­je w coś co sprawi że życie młodych ludzi zmieni się na lep­sze. Zwierz zas­tanaw­ia się dlaczego właśnie ów wal­czą­cy o dobro ucz­nia nauczy­ciel jest tak sil­nym stereo­typem w kul­turze pop­u­larnej. Zdaniem zwierza możli­we są dwa rozwiąza­nia . Pier­wsze jest dość dla braci nauczy­ciel­skiej nie pochleb­ne. Otóż kul­tura pop­u­lar­na pokazu­je nam nie tyle rzeczy­wis­tość co zbiorowe marze­nie o rzeczy­wis­toś­ci. Pod tym wzglę­dem ów dobry nauczy­ciel który wal­czy ze srogim dyrek­torem o zdol­nego ucz­nia był­by marze­niem wszys­t­kich tych którzy się z takim ped­a­gogiem nigdy nie spotkali. Ale ist­nieje też drugie wyjś­cie. Każdy z nas spotkał w życiu jed­nego nauczy­ciela które­mu jed­nak zależało i który w jak­iś sposób wpłynął na nasze życie. Być może to włas­nie pamięć o tych ped­a­gogach spraw­ia że obraz nauczy­cieli w fil­mach tak odległy jest od dość szarej rzeczy­wis­toś­ci. Jeden z najpop­u­larniejszych obec­nie w stanach zjed­noc­zonych seri­ali Glee jest olbrzymia pochwalą fachu nauczy­ciel­skiego rozu­mi­anego nie tyle jako real­i­zowanie pro­gra­mu co wskazy­wanie młodym ludziom jak żyć. Być może tu należy się dopa­try­wać zain­tere­sowa­nia jakie zawsze towarzyszyło nauczy­cielom ze strony kul­tu­ry pop­u­larnej. Więk­szość z nas trochę tęskni za ludź­mi którzy radzą nam co w życiu robić. 

PS: Zwierz wie że opisu­je realia w dużym stop­niu amerykańskie ‑choć pranie zauważyć że Polscy nauczy­ciele też mają się w seri­alach całkiem nieźle choć są zde­cy­dowanie mniej cud­owni niż ich amerykańs­cy i zachod­nio europe­js­cy koledzy