Nobliwe okładki i mali czarodzieje czyli co się stało z konfliktem pokoleń

Kiedy Har­ry Pot­ter osiągnął sukces niemal od razu zaczę­to kole­jne tomy drukować w dwóch wyda­ni­ach — jed­no z kolorową okład­ką dla dzieci drugie z nobli­wą i ciem­ną okład­ką dla biz­nes­menów czy­ta­ją­cych Pot­tera w drodze do pra­cy.  To zjawisko pewnie by niko­go nie zdzi­wiło — gdy­by nie fakt że było to jed­no z pier­wszych ofic­jal­nych potwierdzeń tego co w kul­turze zachodzi od dłuższego cza­su — pro­duk­ty choć teo­re­ty­cznie dopa­sowane do konkret­nej wid­owni co raz rzadziej tworzą bari­erę między dorosły­mi a dzieć­mi. Filmy rysunkowe mniej więcej od cza­sów Shre­ka są już adresowane po pros­tu do pub­licznoś­ci bez roz­graniczenia na dziecięcą czy dorosłą. Nowe gwiezdne wojny który­mi emocjonowali się kino­ma­ni­a­cy były równie uwiel­biane przez dwu­nas­to­latków i przez trzy­dziesto­latków ( co praw­da pojaw­iły się zarzu­ty że mroczne wid­mo to film dla dzieci ale pos­zli na nie głównie dorośli). Patrząc na wyni­ki finan­sowe ekraniza­cji komik­sów czy nawet kreskówek nie trud­no zgad­nąć że takie zys­ki mógł przynieść tylko film na który pos­zli i młodzi i starzy ( i to chy­ba wcale przez posi­adanie młodych nie przy­muszeni). Praw­da jest taka że obec­nie reżyser kręcą­cy film niczego bardziej się nie boi niż kat­e­gorii powyżej PG — 13 która mogła by wyka­sować część jego widzów. Ale tej kat­e­gorii nie boją się reży­serzy filmów które mogły­by zain­tere­sować młodzież tylko reży­serzy wszys­t­kich filmów. Nie trud­no więc wywnioskować że ide­al­nym pro­duk­tem jest film który jed­nocześnie oglą­da­ją wszyscy pomiędzy 13 a 100 rok­iem życia. Z resztą bez obrazy wobec wiel­bi­cieli dzisiejszej kine­matografii — nie trud­no nie dostrzec jej infantyl­iza­cji tzn. wcześniej też filmy zbyt mądre nie były ale przy­na­jm­niej ist­ni­ał jak­iś podzi­ał na to co dziecięce i dorosłe — dziś co raz trud­niej ten podzi­ał zakreślić. Co więcej świat inter­ne­tu — który zwraca się do wszys­t­kich swoich użytkown­ików dokład­nie tak samo spraw­ia że jeśli rodz­ic opanował umiejęt­ność porusza­nia się po internecie ma dokład­nie taki sam dostęp do jego zawartoś­ci co jego dziecko. Pewne ser­wisy społecznoś­ciowe jak np. nasza-klasa są wyko­rzysty­wane zarówno przez uczniów jak i przez stęsknionych za lata­mi szkol­ny­mi rodz­iców. Tym jed­nak co wyda­je się kluc­zowe dla tego zjawiska to fakt że dorośli przestali się wsty­dz­ić tego że są odbior­ca­mi kul­tu­ry w sum­ie przez­nac­zonej dla dzieci. Wielu znanych mi dorosłych przyz­na­je się że ich ulu­bionym filmem jest ani­mac­ja albo że uwiel­bi­a­ją czy­tać Har­rego Pot­tera. Pode­jrze­wam że dziś gdy­by znów wyszła książ­ka czy­tana przez dzieci i dorosłych nie była by nawet potrzeb­na spec­jal­na okład­ka dla dorosłej edy­cji.  Choć na tą zmi­anę w postaw­ie wobec kul­tu­ry dziecięcej wielu kry­tyków pom­stu­je wytyka­jąc nam brak dojrza­łoś­ci to w isto­cie lekkie zdziecin­nie­nie wychodzi wszys­tkim na dobrze. Dzię­ki braku jas­nego podzi­ału przepaść pokole­niowa między rodzi­ca­mi a dzieć­mi robi się coraz mniejsza. Sko­ro oglą­da­ją te same filmy siedzą przed kom­put­erem przeglą­da­jąc plus minus te same strony to o co tak właś­ci­wie mają się kłó­cić? ( jest to co praw­da pytanie reto­ryczne bo bądź co bądź z rodzi­ca­mi zawsze zna­jdzie się powód do kon­flik­tu;). Zwierz uczył się kiedyś że wraz z roz­wo­jem społeczeńst­wa zmienia się struk­tu­ra przekazy­wa­nia wiedzy. W społeczeńst­wach prymi­ty­wniejszych pod wzglę­dem tech­nicznym najważniejsze jest doświad­cze­nie więc rodz­ice przekazu­ją wiedzę dzieciom. W społeczeńst­wach nowoczes­nych wszys­tko zmienia się tak szy­bko że najważniejsza jest młodość i tam dzieci uczą rozu­mienia świa­ta rodz­iców. Oso­biś­cie mam wraże­nie że chwilowo zna­j­du­je­my się gdzieś po środ­ku tzn. w momen­cie kiedy obie strony nie są niczego pewne. Być może to najlep­sza rada na kon­flik­ty pokoleniowe.