Radosny świat geriatrii czyli Holywood w wieku mocno średnim

Hej

Paul New­man zdradz­ił w jed­nym z wywiadów że na początku swo­jej kari­ery nie mógł zrozu­mieć dlaczego gwiazdy po przekrocze­niu jakiegoś wieku nie zamyka­ją się w swoich posi­adłoś­ci­ach pozwala­jąc na to by w masowej wyobraźni pozostał tylko ich młody obraz. Oczy­wiś­cie z lata­mi nauczył się że nie jest to takie proste. Z resztą sam New­man miał szczęś­cie bo zes­tarzał się bard­zo ład­nie nie to Bran­do który do koń­ca życia był tylko dalekim wspom­nie­niem swo­jej młodzieńczej urody. Wszys­tkie te rozważa­nia nie są do koń­ca wyr­wane z kon­tek­stu — Hol­ly­wood nagle zrozu­mi­ało że nie może swoich starszych aktorów trzy­mać w posi­adłoś­ci­ach w nadziei że pogodzą się oni ze swoim smut­nym losem. Z resztą sama pub­liczność zaczęła być nieco znud­zona fak­tem że na ekranie nie przewi­ja się prak­ty­cznie nikt kto skończył pięćdziesiąt lat chy­ba że w roli sędzi­wej matrony. Od niedaw­na pojaw­ia się co raz więcej filmów których bohaterowie są w wieku moc­no śred­nim — i co więcej nie są to wcale poważne filmy oby­cza­jowe tylko kome­die roman­ty­czne w których kobi­ety odchowawszy już dzieci zaj­mu­ją się zna­j­dowaniem nowej miłoś­ci której prag­nęły przez całe życie. Lep­iej późno niż później, To skom­p­likowane czy A właśnie że tak — to tylko kil­ka  z tych tytułów. Trze­ba powiedzieć że nieste­ty w tych fil­mach widać że kobi­ety odgry­wa­ją się za lata kiedy przekrocze­nie 50 roku życia musi­ały ode­jść na obow­iązkową fil­mową emery­turę. Mężczyźni którym pozwalano zawsze grać dużo dłużej ( o ile tylko ład­nie się starzeli i godzili się w odpowied­nim momen­cie przes­tać grać aman­tów i zacząć grać state­cznych ojców rodzin) są w tych fil­mach zawsze przed­staw­iani jak duże dzieci które nie mogą sobie dać rady z życiem w którym naprawdę trze­ba już być dorosłym ( w ogóle jak już kiedyś pisałam kul­tura pop­u­lar­na zde­cy­dowanie częś­ciej przed­staw­ia facetów jak idiotów bez wzglę­du na wiek). I tak nagle okaza­ło się że obec­nie w modzie jest wyglą­dać na swój wiek ( oczy­wiś­cie w wyda­niu gwiazd czyli np. jak Maryl Streep czy Helen Mir­ren które obie wyglą­da­ją bez porów­na­nia lep­iej niż jakieś 90% kobi­et w okoli­cach 60). Trud­no się dzi­wić frus­tracji aktorek takich jak Meg Rayan czy Sharon Stone które w ostat­nich lat­ach zafun­dowały sobie kil­ka oper­acji plas­ty­cznych by zori­en­tować się że ich wygląd niko­go nie intere­su­je — Meg Rayan straciła przez oper­ac­je nat­u­ral­ny wdz­ięk ( choć skrom­nym zdaniem zwierza nigdy go za wiele nie miała) zaś Sharon Stone nikt nie chce obsadz­ić bo na trzy­dziesto­latkę nie wyglą­da ale żeby miała 50 nikt nie uwierzy. Całe­mu temu tren­dowi trud­no się dzi­wić biorąc pod uwagę glob­alne starze­nie się społeczeńst­wa — jed­nocześnie moż­na odnieść wraże­nie że tak naprawdę wraz z tym odkryciem że człowiek nie pada martwy na ziemie po przekrocze­niu 40 pojaw­ił się kole­jny dość moim zdaniem niebez­pieczny trend. Otóż pop­kul­tura znalazła sobie nowe hasło które mówi — nie możesz się zes­tarzeć. Ale nie chodzi tu byna­jm­niej tak jak kiedyś o wygląd zewnętrzny i o próżne przeglą­danie się w lus­trze. Chodzi o nie starze­nie się  men­talne. Bohaterowie filmów dochodzą do momen­tu kiedy osiągnęli już w życiu wszys­tko jed­nak zami­ast odpocząć pode­j­mu­ją nowe wyzwa­nia. Podob­nie do nowych wyzwań po 60 zachę­ca­ją całkiem poważne cza­sopis­ma i gaze­ty. Oczy­wiś­cie obraz człowieka który ma jeszcze na coś siłę w jesieni życia kreślą zazwyczaj kocha­ją­cy swo­ją pracę przed­staw­iciele wol­nych zawodów którym w życiu nie przyszło by do głowy że moż­na na emery­turę i świę­ty spokój przed telewiz­orem czekać z utęsknie­niem. Sam zwierz pode­jrze­wa że będzie raczej kon­tyn­uował rodzin­ną trady­cję pra­cow­a­nia tak dłu­go jak dłu­go będzie dychał nie mniej jest w stanie zrozu­mieć rzesze ludzi którym nie chce się od nowa zakochi­wać, zwiedzać świa­ta i uczyć na uni­w­er­syte­tach trze­ciego wieku. I cza­sem zwierz dochodzi do wniosku że ta zwykła próżność wcale nie była taka zła.