Odrobina człowieczeństwa czyli czy filmy o zombie zawsze są kretyńskie

Hej

Zwierz zain­spirowany pytaniem wazona — czy zom­bie to człowiek czy zwierze zaczął się zas­tanaw­iać — nie tylko nad zadanym pytaniem ale nad całym fenomen­em filmów o zom­bich. Dziś gdy tryumf święcą wam­piry i wilkoła­ki zapom­i­na się nieco od boomie jaki kil­ka lat temu wybuchł na filmy o zom­bich ( którego ostat­ni­mi odpryska­mi był prześmieszny zom­bieland). Zwierz nawet się nie dzi­wi że wam­piry wywołu­ją nieco więcej zamiesza­nia bo choć niebez­pieczne i zim­nokr­wiste są śliczne i sek­sowne zaś zom­bim odpada­ją kole­jne częś­ci ciała zaś zielonkawa skóra i woń rozkładu nie zachę­ca dziew­cząt ( pomi­ja­jąc fakt że zom­bi człowieka chce zjeść). Zazwyczaj kiedy mówi się o fil­mach o zom­bi­akach zaczy­na się wymieni­ać wszelkiego rodza­ju filmy klasy b,c,d czy f które pole­ga­ją na — najprost­szym doprowadze­niu aktorów do stanu zzom­bi­enia i potem śledzenia grupy zjadanych po kolei bohaterów. Tym­cza­sem pier­wszy film o zom­bich który odniósł sukces — Świt Żywych trupów George‘a A. Romero z 1978 roku oprócz rados­nego świę­ta zjada­nia ludzi był też ostrą kry­tyką społeczeńst­wa kon­sump­cyjnego — ucieka­jąc przed zjada­ją­cy­mi ludzi żywy­mi tru­pa­mi ludzie schowali się bowiem w cen­trum hand­lowym — które jest tu ostat­nim bas­tionem. Oczy­wiś­cie kole­jne filmy o zom­bich darowały sobie jakąkol­wiek kry­tykę społeczeńst­wa i prze­sunęły akcen­ty w kierunku więk­szej iloś­ci spek­taku­larnego pod­gryza­nia ludzi i wykańcza­nia zom­bich ( jak wiado­mo aby zabić zom­biego należy odrąbać mu głowę). Potem pojaw­iły się bard­zo dobre książ­ki i porad­ni­ki ( jak przeżyć atak zom­bich czy qua­si repor­taż ze świa­ta przez żywe trupy opanowanego) no i cud­owne kome­die — zarówno wspom­ni­any już Zom­bieland jak i abso­lut­nie mis­tr­zows­ki Wysyp Żywych Trupów ( jeden z ukochanych filmów zwierza- który dowodzi jego innej tezy tzn. że Angl­i­cy mają lep­sze poczu­cie humoru niż resz­ta świa­ta). Pośród tych hur­towo pro­dukowanych filmów jeden utk­wił zwier­zowi szczegól­nie w pamię­ci — zupełnie nie groźny film Ziemia Żywych Trupów który był zupełnie nie straszy ale całkiem śmieszny pojaw­iła się nowa kwes­t­ia — otóż w filmie tym świat uległ zzom­bi­e­niu dość dawno — ludzie żyją w małej enklaw­ie zaś zom­bie — no właśnie powoli zaczy­na­ją wykazy­wać bardziej ludzie cechy — i tak zupełnie nie ważny film skry­tykowany we wszys­t­kich cza­sopis­mach i nie przynoszą­cy wiel­kich zysków w kinach kazał zwier­zowi zas­tanow­ić się nad grani­ca­mi człowieczeńst­wa. Czy moż­na z równą radoś­cią odrąby­wać głowę zom­bi­a­ka jeśli nie jest on już bezmyśl­nym pot­worem ale zaczy­na myśleć ? Oczy­wiś­cie pewnie więk­szość widzów nie miała takich prob­lemów ale trze­ba przyz­nać, że filmy o zom­biech przekonu­ją nas, że pomiędzy człowiekiem a nie człowiekiem ist­nieje bard­zo gru­ba grani­ca — z którą trze­ba się pogodz­ić bard­zo szy­bko bo jeśli nie zas­trzelisz zom­bi­a­ka który wyglą­da jak two­ja mat­ka to cię zje. Jed­nocześnie widać w tych fil­mach jak­iś lęk — że odczłowiecze­nie nas jest niezwyk­le proste — wystar­czy jed­no ugryzie­nie czy jak­iś paskud­ny wirus ( jest to inny sposób na stanie się zom­bim). Jeśli więc u pod­staw naszej fas­cy­nacji wapo­ra­mi stoi podtekst ewident­nie eroty­czny, jeśli nasza sym­pa­tia do wilkołaków jest zdaniem zwierza związana z tęs­knotą by móc być jed­nocześnie człowiekiem i zwierzę­ciem o tyle nasze wciąż pow­tarza­jące się pytanie — co czyni nas ludź­mi. Oczy­wiś­cie zwierz może prze­sadzać i po pros­tu lubimy fontan­ny krwi sączące się odgryzanych po kawałku frag­men­tów ciała. Ale z drugiej strony czy nie lep­iej myśleć, że zawsze za czymś pozornie prostym kry­je się coś bard­zo skomplikowanego?

Os: A przy okazji odpowiada­jąc wazonowi — zom­bi to chory człowiek ale z całą pewnoś­cią nie zwierze.