One foot in grave award czyli zwierz ma nową rozrywkę

Po pier­wsze zwierz prag­nie poin­for­mować zebranych że jest od dwóch dni posi­adaczem naj­gorzej prztłu­mac­zonej okład­ki w his­torii wydawa­nia filmów. Otóż zwierz został obdarowany przez szanowną swo­ją rodzi­cielkę pier­wszą ser­ią seri­alu Bez skazy (seks, drugs i oper­ac­je plas­ty­czne — pole­cam każde­mu — jak na razie zwierz zoczył dwa piękne tłu­maczenia. Po pier­wsze w streszcze­niu jed­nego odcin­ka dowiadu­je­my się że bohater uświadamia sobie coś na recepcji. Po chwili zas­tanowienia zwierz zrozu­mi­ał iż w ory­gi­nale było praw­dopodob­nie at the recep­tion czyli na przyję­ciu — no ale to nic wielkiego w końcu po co się czepi­ać. Co jed­nak zwierza rozbaw­iło bardziej to dopisek iż pły­ty zaw­ier­a­ją dodatkowe sce­ny z sali oper­a­cyjnej — zwierz jed­nak zori­en­tował się że te sce­ny są z cut­ting floor czyli z sali mon­tażysty — to już mnie zden­er­wowało bo o ile nie jestem zain­tere­sowana tym co wycię­to z scen oper­acji o tyle intere­su­je mnie co usunię­to ogól­nie z fabuły. Nie mniej jeśli zna­cie ang­iel­s­ki w stop­niu słabym mam dla was pracę.

A ter­az o mojej nowej rozry­w­ce AFI — Amer­i­can Film Insti­tute orga­nizu­je raz do roku galę przyz­na­nia aktorowi lub aktorce nagrody za osiąg­nię­cia życia. jest to uroczys­tość której frag­men­ty łat­wo moż­na obe­jrzeć na Youtubie. Zwierz musi przyz­nać, że ją uwiel­bia — przede wszys­tkim podo­ba się mu szatańs­ki pomysł sadza­nia bohat­era dnia z całą rodz­iną na samym środ­ku wid­owni na stole na pod­wyższe­niu i kaza­nia mu wysłuchi­wać peanów na swo­ją cześć przez parę godzin. Moim zdaniem to coś niezwyk­le sadysty­cznego ale jed­nocześnie otrzy­mu­je­my dzię­ki temu popis gry aktorskiej pod tytułem: będę tu siedzieć i udawać że nie jestem zażenowany/zażenowana. Niem­niej warto cza­sem sobie coś takiego obe­jrzeć bo po pier­wsze — ludzie bywa­ją tam wcale dow­cip­ni (każdy czu­je się w obow­iązku opowiedzieć aneg­dotę) po drugie cóż… człowiek cza­sem zapom­i­na dlaczego ci wiel­cy aktorzy są tacy wiel­cy — zapom­i­namy o fil­mach za które powin­niśmy ich podzi­wiać i jakoś z cza­sem rozpły­wa nam się lista ich nagród i sukcesów. Co więcej powoli zaczy­nam rozu­mieć, że kluczem do sukce­su w tym biz­ne­sie nie jest co się robi ale z kim. Ci którzy otrzy­mu­ją swo­je nagrody najczęś­ciej współpra­cow­ali z najwięk­szy­mi twór­ca­mi swo­jego pokole­nia. Miło jest też dostrzec, że w tym dość w sum­ie wąskim środowisku jakim jest światek fil­mowy niek­tórzy ludzie chy­ba naprawdę się lubią (zawsze miło móc zajrzeć na imprezę na której ludzie się lubią bo nie ukry­wa­jmy wielu takich imprez nie ma :) — zwłaszcza dowo­dem tego jest przez­abawne wys­tąpi­e­nie Dusti­na Hoff­mana na cześć War­rena Beat­ty — Hoff­man słusznie zauważa, że nagro­da za całok­sz­tałt twór­c­zoś­ci to inaczej “one foot in grave award” i że nie ma się z czego cieszyć. Jed­nak tym co zwierz lubi najbardziej to mowa na koniec która musi wygłosić zupełnie zażenowany ale i bard­zo wzrus­zony poszkodowany — niek­tórzy radzą sobie świet­nie jak Meryl Streep która po wysłucha­niu wszys­t­kich peanów na swo­ją cześć podeszła i zaczęła swo­ją mowę od słów “chci­ałabym nią być” inni zaś powin­ni zostać ściąg­nię­ci ze sce­ny jak Tom Han­ks który ze łza­mi w oczach pro­ponował wszys­tkim by pos­zli do kina. Niem­niej jed­nak muszę powiedzieć że fajnie cza­sem obe­jrzeć pro­gram w którym mówi się tylko miłe rzeczy to jakaś odmi­ana. Zwłaszcza że cza­sem zdarza się w tym ogromie lukru i poprawnoś­ci i pochleb­nych aneg­dot znaleźć scenę prawdzi­wych emocji które jeśli moż­na je pode­jrzeć zawsze są cenne.