Show poniekąd kontrkulturowy czyli o wielkich drogich samochodach

Zwierz musi wyz­nać że nie jest istotą zmo­to­ry­zowaną. Nikt z jego rodziny nie posi­a­da samo­chodu a sam zwierz musi przyz­nać że zawsze czu­je jakąś wol­ność kiedy nie musi się martwić cena­mi ben­zyny, korka­mi w śród­mieś­ciu i ceną miejs­ca parkingowego w cen­trum Warsza­wy. Stąd też praw­dopodob­nie wyni­ka fakt że cała gałąź kul­tu­ry związana z samo­choda­mi jest zwier­zowi może nie obca co stanowi pewną egzo­tykę. Nie zmienia to jed­nak fak­tu że zwierz abso­lut­nie uwiel­bia pro­gram Jere­miego Clark­sona i spół­ki czyli Top Gear. Choć prob­le­my o których mówi się w cza­sie tego pro­gra­mu są zwier­zowi abso­lut­nie obce to musi on wyz­nać ze zawsze czu­je jak­iś dreszcz pod­niece­nia gdy na ekranie pokazu­ją mu jak się jeździ po lodow­cu do jakiej pręd­koś­ci moż­na rozpędz­ić naj­droższe samo­chody i jak samemu skon­struować pół­ciężarówkę. Zwierz lubi też wywiady ze znany­mi ( głównie jed­nak anglikom) ludź­mi — nawet szek­spirows­cy aktorzy i fleg­maty­czni intelek­tu­al­iś­ci cieszą się jak dzieci kiedy poz­woli im się zro­bić jed­no okrąże­nie na pełnej pręd­koś­ci tak jak­by byli kierow­ca­mi raj­dowy­mi. Poza tym moż­na się dowiedzieć że bywa­ją tacy mani­a­cy którzy niemal wszys­tkie swo­je zarob­ki są w stanie włożyć w samo­chody ( najlep­szy jest pod tym wzglę­dem Jay Leno który wszys­tko co zaro­bi na swoim niezwyk­le pop­u­larnym show wyda­je na samo­chody ma ich obec­nie ok.150 ale jak tłu­maczył się Clark­sonowi ma tylko jed­ną żonę więc w sum­ie nie jest to aż takie ekstrawa­ganck­ie). Tym jed­nak co zwierz najbardziej lubi w Top Gear jest jego pew­na bezkom­pro­misowość. Prowadzą­cy nie uda­je że kocha auta hybry­dowe czy te małe elek­tryczne pusz­ki których pro­du­cen­tów wyraźnie nie było stać na przyz­woity design. Piękny samochód jest dla niego ważniejszy niż samochód eko­log­iczny. Szy­b­ki samochód ma więk­szą wartość niż wol­ny a duży może się bardziej przyz­nać niż mały. Poza tym bez skrępowa­nia skarży się na wiz­ji na przepisy dro­gowe, mon­i­tor­ing czy przyz­na­je się do jeżdże­nia po Bus Pasach oraz niepochleb­nie wyraża się o row­erzys­tach ( to jeszcze nic — uwiel­biany przez Bry­tyjczyków Stephen Fry kupił sobie londyńską tak­sówkę i chodź jeździ bez licencji korzys­ta z uprze­j­moś­ci innych tak­sówkarzy i niefor­mal­nego prawa które spraw­ia że londyńs­cy kierow­cy prze­puszcza­ją tak­sów­ki — cóż trud­no odmówić mu inteligencji i bezczel­noś­ci). Owa niechęć do prawa a także do poprawnoś­ci poli­ty­cznej spraw­ia że show Clark­sona sta­je się odrobinę pro­duk­tem kon­tr kul­tur­owym — pode­jrze­wam że równe wraże­nie zro­biły by dziś pro­gramy o gotowa­niu w których poda­je się olbrzy­mi kawałek czer­wonego mięsa w zaw­iesistym sosie na śmi­etanie i do tego pro­ponu­je się popić to winem a na deser zjeść czeko­lad­owy tort. A na sam koniec doda­je się że oczy­wiś­cie wszys­tko to jest kalo­ryczne i może przypraw­ić o zawał ser­ca ale za to jest smaczne. Otóż mam wraże­nie że show Clark­sona stanowi w isto­cie taki wentyl bez­pieczeńst­wa — nie ist­nieje bowiem bardziej pouczana gru­pa dorosłych na świecie niż użytkown­i­cy samo­chodów — czego by nie robili jest źle ale głośno skarżyć się nie moż­na bo zostanie się oskarżonym o mor­dowanie plan­e­ty. Zwierz sam plan­e­ty nie mor­du­je więc może się poskarżyć w ich imie­niu albo pole­cić wam oglą­danie Top Gear dzię­ki które­mu moż­na zrozu­mieć dlaczego moto­ryza­c­ja jest najbardziej rozpowszech­nionym fetyszem naszej cywilizacji