Tak na wszelki wypadek jakbyście nie zrozumieli czyli Wielka mowa

zwierz przeprasza że tak późno ale stała się dziś rzecz strasz­na — najpierw zre­al­i­zowano zwier­zowi rew­ers w ter­minie potem zaję­cia nie skończyły się wcześniej a zna­jo­mi zami­ast uciec zaprosili na kawę. Ter­az też zwierz pisze oczeku­jąc że za sekundę ktoś mu prz­er­wie. Och ci podli żywi ludzie :) No ale do rzeczy. Zna­cie ten moment fil­mu kiedy akc­ja toczyła się już na tyle dłu­go że czas by pojaw­iła się sce­na finałowa. Cała intry­ga snu­ta przez tyle min­ut wresz­cie zaczy­na się układać, wszelkie per­tur­bac­je przed jakie musi­ał prze­jść nasz bohater zostały w końcu poko­nane i oto film zmierza ku szczęśli­we­mu ( w jakichś 80% przy­pad­ków) zakończe­niu. I właśnie wtedy następu­je wiel­ka Mowa. Wiel­ka Mowa to ten moment fil­mu w którym nasz bohater ewen­tu­al­nie bohater­ka sta­je przed tłumem, swoim ukochanym , pra­co­daw­cą itp. i mówi nam jakie jest główne przesłanie fil­mu. Cza­sem kiedy nasza bohater­ka lub bohater nieco za bard­zo nabroili Wielką Mowę na koniec wygłasza ich szef, rodz­ic lub ukochana. Wiel­ka Mowa jest ele­mentem obow­iązkowym — bez niej nie ma fil­mu — jest tak strasznie obow­iązkowa że jej brak spraw­ia że film nas zaskaku­je.  Jest kil­ka Wielkiej Mowy — niemal zawsze musi być pub­licz­na, zawsze musi zaw­ier­ać potenc­jal­ny ele­ment zaskoczenia ( nasz bohater rezygnu­je z pra­cy na rzecz miłoś­ci albo z miłoś­ci na rzeczy pra­cy), musi wywołać w prze­maw­ia­ją­cym łzy wzruszenia a w nas drże­nie ser­ca. Wiel­ka Mowa niekiedy łączy się z muzyką w tle ( kwes­t­ia pod­kreśle­nia nas­tro­ju) i częs­to rozpoczy­na poś­cig ( naprawdę poś­cig i to dosłowny) za tym co naprawdę ważne.Zwierz nie wie skąd się wzięła — pode­jrze­wa że owe Wielkie Mowy pod koniec każdego fil­mu są daleki­mi krewny­mi prawdzi­wych wiel­kich mów które charak­tery­zowały dawne filmy i wielkie sztu­ki. Tak moi drodzy gdy bohater zza kadru mówi o tym jak zrozu­mi­ał że najważniejsza jest miłość to jest to jak­iś dale­ki odprysk greck­iej teorii tragedii. Nieste­ty twór­cy sce­nar­iuszy fil­mowych chy­ba nie zda­ją sobie sprawy że dzisiejsza pub­liczność nieco różni się od tej greck­iej i ma szcz­erze dosyć ( choć może nie powin­niśmy gen­er­al­i­zować ) tego że nic się nie pozostaw­ia domysłom i niedopowiedzeniom a wszys­tko wywala się jak kawa na ławę. Choć zwierz musi powiedzieć że para­no­ja dochodzi do tego stop­nia że cza­sem gdy w jego życiu dzieje się coś ważnego niemal czeka na Wielką mowę która nie nad­chodzi. Bo to chy­ba najwięk­sza różni­ca między życiem a fikcją. Nikt nam niczego pod koniec nie wytłumaczy.