Umrzeć to się robi fanom czyli o najlepszej promocji

hej

Dziś prze­jeżdża­jąc obok kole­jnego bil­bor­du rekla­mu­jącego tym razem gospelowy kon­cert poświę­cony pamię­ci Michela Jack­sona przyszło mi do głowy że nic lep­szego nie może się twór­cy zdarzyć niż przed­w­czes­na śmierć. Nie jest to stwierdze­nie nowe ani szczegól­nie błyskotli­we ale zaskaku­ją­co stałe. Poza drob­ną niedo­god­noś­cią jaką jest niemożność czer­pa­nia prof­itów z włas­nej pośmiert­nej sławy bycie nie­boszczykiem jest nie tylko zyskowne ale zapew­nia nieśmiertel­ność. Zawsze było mi niezwyk­le przykro gdy myślałam o Jame­sie Deanie i Mar­lonie Bran­do- dwóch aktorów którzy mieli ten sam potenc­jał zosta­nia gwiazdą. Ale Dean zawsze pozostanie młodym bun­town­ikiem którego życie dogo­niło fabułę fil­mu — nawet jeśli Bun­town­ik bez Powodu się zes­tarzał, Na wschód od Ede­nu jest filmem o upraw­ia­n­iu kapusty a Olbrzym jest po pros­tu nud­ny to i tak Dean będzie wisi­ał w setkach pokoi młodych ludzi prag­ną­cych bun­tu. Tym­cza­sem Bran­do aktor chy­ba jed­nak bardziej od Deana utal­en­towany zdążył się na naszych oczach postarzeć, zbrzyd­nąć, utyć i pokłó­cić z całym światem. Gdy­by jed­nak umarł po kilku swoich pier­wszych fil­mach gdy był jeszcze niesamowicie wital­ny i przys­to­jny praw­dopodob­nie był­by jeszcze więk­szą leg­endą niż Dean. Podob­nie bied­na Brigitte Bar­dot — gdy­by zeszła tak jak Mer­lin wtedy gdy jej sexap­peal powalał na kolana i nęcił mężczyzn na całym świecie jej imię przy­woły­wano by zde­cy­dowanie częś­ciej niż ter­az kiedy jest pul­chną lekko zwar­i­owaną panią w śred­nim wieku.  Także bied­ni Beat­le­si muszą się pogodz­ić z tym że najsławniejszy będzie z nich zawsze Lennon i to nie dlat­ego że napisał Imag­ine ale dlat­ego że zszedł z tego świa­ta zan­im ludzie zdążyli się do niego zniechę­cić albo przeczy­tać o jego roz­wodach w wieku śred­nim. Może­cie uznać mnie za okrut­ną gdy powiem że Elvis był­by dziś praw­dopodob­nie Bogom równy gdy­by umarł zan­im zaczął śpiewać w Las Vegas kiedy był na szczy­cie swo­jej kari­ery. Listę szczęśli­wych nie­boszczyków moż­na ciągnąć ale praw­da jest taka że nie śmierć daje sławę i uwiel­bi­e­nie. Tak naprawdę trze­ba cza­sem zostaw­ić pub­liczność z niedosytem — ode­jść zan­im zacznie się spadać w dół — to wyjś­cie na które mało kto się decy­du­je stąd taka „zasłu­ga” wczes­nej śmier­ci. Oczy­wiś­cie nie oznacza to zawsze że trze­ba umrzeć za mło­du — niek­tórzy są w stanie utrzy­mać swo­ją kari­erę przez całe życie ( powiedzmy sobie szcz­erze na pal­cach ich moż­na policzyć) ale więk­szość popa­da w zapom­nie­nie albo eksploatu­je swo­je stare sukcesy. Poza tym natu­ra ludz­ka każe cenić coś czego już więcej nie dostaniemy- stąd takie nagłe uwiel­bi­enia dla Jack­sona o którym nam się w ostat­nich lat­ach zapom­ni­ało. tak więc jeśli czy­ta­ją mnie młodzi artyś­ci to pole­cam sce­nar­iusz taki — zdobyć szy­bko niesamow­itą sławę i uwiel­bi­e­nie a potem się wyco­fać. To  świet­ny sposób na zostanie leg­endą w prze­ci­wnym razie jedyne co nam zosta­je to zgon ( tu zwierz prag­nie dodać że trze­ba zejść po zdoby­ciu sławy zejś­cie wcześniej utrud­nia zro­bi­e­nie kariery). 

A przy okazji zwierz chci­ał­by się pochwal­ić że wygrał bilet na pokaz fil­mu w Annapo­lis — dla nieświadomych to jest za wodą wielką i czys­tą czyli w USA. Obec­nie zwierz prosi o dat­ki na bilet lot­niczy żeby mógł swo­ją nagrodę wykorzystać