David Bowie wrócił na rodzinną planetę i nagle zrobiło się pusto. Bo, że nie umarł a wrócił nie ma wątpliwości. Dawał nam sygnały przez całą swoją karierę. Nawet nie ukrywał, że jest tu tylko przelotem i zaraz wróci. Tylko najpierw pomiędzy kolejną płytą, piosenką i filmem nauczy nas czegoś bardzo ważnego.
Nie było osoby bardziej cool niż David Bowie. Nawet jeśli nie oglądało się jego filmów, nie słuchało muzyki, nawet jeśli był tylko twarzą z plakatu czy z okładki płyty nie było wątpliwości, że nikt nie jest równie wyluzowany, szalony, intrygujący i ciekawy. Przekonanie, że mógł zrobić wszystko było dość powszechne. Czasem był kosmitą, czasem był muzykiem, czasem człowiekiem który spadł na ziemię. Włosy miał dziwne i oczy miał dziwne, i stroje miał dziwne. Istota pomiędzy mężczyzną a kobietą, ciekawsza od wszystkiego co tak dobrze znane i swojskie. Inna że aż intrygujące. A jednocześnie najciekawsza postać w pokoju, człowiek który może wszystko. Bo czymże są te śmieszne ludzkie ograniczenia.
No właśnie, Bowie cały czas przypominał nam, że są dwie drogi. Jedna prowadzi przez bycie takim jak wszyscy. Odpowiedniej urody, odpowiedniej prezencji, z wyborami artystycznymi które nikogo nie poruszą ale spodobają się najszerszej widowni. Droga najpopularniejszego dzieciaka w klasie, którego wszyscy lubią bo idealnie wpisuje się we wszystkie schematy, bo spełnia wszystkiego oczekiwania, bo nie sposób nie kochać kogoś kto tak idealnie spełnia wszystkie kryteria osoby popularnej. Ta droga którą współczesna kultura wskazuje nam jako najwydaniejszą drogę do sukcesu. Patrzcie jakie to wszystkie piękne, spójne i słowo klucz popularne. Ale obok tej drogi jest jeszcze ta druga. Można być kosmitą. Można być tak innym, że to nie do pojęcia. Można zaskakiwać za każdym razem kiedy wypuszcza się nową płytę, można ubierać się tak jak nikt przy zdrowych zmysłach by się nie ubrał. Można grać w filmach i to tych w których niekniecznie byśmy się spodziewali, można być Teslą i królem goblinów. Można kwestionować proste podziały i nawet oczy mieć odpowiednio w dwóch różnych kolorach. Można być tak bardzo innym, że nikt nam nie zarzuci że wpisujemy się w jakikolwiek trend. I w tej inności też jest droga Bo człowiek tak pewny tego kim jest budzi podziw. Nie trzeba być kochanym przez wszystkich ale ten outsider potrafi zabrać całą uwagę Można być tak z boku że znów się jest w centrum. A nawet budzić zadrość. Bo wszyscy wiemy, że nigdy nie będziemy tacy jak on. Choć w skrytości ducha trochę tego pragniemy.
I właśnie to zdaniem zwierza była misja Davida Bowie na naszej planecie. Inność podniesiona do potęgi. Kosmita który uwodzi ludzi. Artystyczna ścieżka na której nic nie jest pewne. Czasem trzeba nam o tym przypominać, że można inaczej, że nie trzeba jak wszyscy, że miłość tłumów czasem zdobywa ten kto właśnie nie jest jak wszyscy. Który nagle okazuje się bez porównani fajniejszy od wszystkich tych idealnie wpisujących się w schemat powtarzalnych tworów, które kochają wszyscy ale po pewnym czasie nikt o nich nie pamięta. Myślę, że naszej kulturze David Bowie i jemu podobni zawsze są potrzebni i to w ilości hurtowej. Nie tylko po to by nas ożywić, by pokazywać nam ile jest artystycznych dróg i jak bardzo można pozostać sobą. Ale przede wszystkim by ci wszyscy którzy czują się inni, niedopasowani czy dalecy od ideału mieli co powiesić na ścianie. Mieli swojego niesamowitego kosmitę, który przypomina na każdym kroku, że czasem im inaczej, dziwniej, ekscentryczniej tym lepiej.
David Bowie wrócił do domu. Musiał bo serio już wszyscy się zorientowali, że coś jest nie tak. Zostawił nam ostatnią płytę, masę muzyki, trochę filmów. Plakaty do powieszenia na ścianie, doskonałe okładki płyt i jedno z najbardziej kreatywnych zastosowań polskiej muzyki ludowej w historii kultury popularnej. I nie było by bez niego mnóstwa artystów którzy dziś żyją z tego, że są inni i dziwni i czerpią z tego siłę. Mamy z czego się uczyć i powtarzać lekcje. W końcu na tej naszej mknącej przez bezkres ziemi wszyscy jesteśmy Kosmitami.