Jeśli śledzicie mnie w Internecie wystarczająco długo, wiecie, że kocham gry planszowe. Polecam wam zwykle te, w które mogę grać bez końca, w których – nie ukrywam, jestem całkiem dobra. Ale dziś chcę wam powiedzieć o grze, w którą przegrywam z kretesem. I za każdym razem chcę jeszcze raz. Dziś opowiem wam o „Ubongo Lines”
Seria gier „Ubongo” (zaprojektowanych przez Grzegorza Rejchtmana) jest chyba jedną z najpopularniejszych w Polsce, jeśli nie na świecie. Nie mam prawie znajomych, u których na półce nie stała by któraś z wersji Ubongo – czy to podstawowa, czy 3D czy Junior. Wcale mnie to nie dziwi – to gra o prostych zasadach, wciągająca i idealna zarówno na wieczory ze znajomymi jak i na rodzinne granie. Ubongo to gra którą się po prostu ma, bo zawsze jest dobry moment żeby zagrać.
Jednocześnie – olbrzymim plusem „Ubongo” jest właśnie to o czym wspomniałam – to rosnąca rodzina gier, gdzie co chwilę pojawia się coś nowego. Dzięki czemu można albo zacząć swoją kolekcję albo zdobyć nowy wariant znanej gry, jeśli ten który mamy w domu wydaje się nam już zbyt znajomy. „Ubongo Lines” to najnowsze dziecko w tej rodzinie. Pozornie zasady nie zmieniają się bardzo – wciąż musimy ułożyć wzór z elementów. W istocie jednak – rozgrywka jest moim zdaniem jeszcze bardziej wciągająca.
W „Ubongo Lines” jak zwykle liczą się dwie rzeczy – to jak szybko uda się nam ułożyć wylosowany wzór oraz to ile klejnotów zbierzemy. Zbieranie klejnotów to moja ukochana część gry ponieważ po pierwsze – klejnot dostaje nawet ostatni z czterech graczy (czyli najczęściej ja) ale też dlatego, że kolorowe kryształki to jeden z najładniejszych elementów gry. A jak wiecie mam olbrzymią słabość do gier pięknie wydanych. Zbieranie klejnotów oczywiście idzie nam łatwiej jeśli szybciej potrafimy ułożyć wylosowany wzór.
Oczywiście twórcy gry zdają sobie sprawę, że nie wszyscy są równie genialni i szybko myślący (tak musieli wziąć pod uwagę dzieci i osoby które nad kształtami myślą tyle co ja) i wybierając karty z zadaniami mamy do wyboru cztery poziomy trudności. To jest olbrzymi plus bo dzięki temu – jeśli mamy nowych i bardziej doświadczonych graczy, dzieci i rodziców, kogokolwiek i Kasię – to szanse są bardziej wyrównane. Poza tym, dzięki temu gra trochę przypomina tą komputerową gdzie „odblokowuje się” kolejne etapy.
Czym „Ubongo Lines” różni się od swoich poprzedników? Przede wszystkim musimy ułożyć nasz wzór w dwóch warstwach – mamy do tego specjalne plastikowe klocki (co jest moim zdaniem akurat dobre bo dzięki temu gra ma dłuższą żywotność) i oczywiście jak zwykle – podpowiedzi na kartach z których elementów powinniśmy skorzystać. Ta zmiana może się wydawać bardzo niewielka, ale w istocie – jest dokładnie tak jak mówi napis na pudełku – nie takie proste są te linie proste. Choć może to mój problem z trójwymiarowym myśleniem się odzywa.
Wielokrotnie pisałam, że bardzo cenię sobie gry, które mają określony czas rozgrywki – w przypadku „Ubongo Lines” to dziewięć rund. Więcej po prostu nie będzie, co przynamniej w kontekście moich nawyków związanych z grami, zachęca mnie by wyjmować ją częściej – właśnie wtedy kiedy mam ograniczony czas na grę (jasne gracze mogą się dłużej zastanawiać nad jakimś wzorem ale z mojego doświadczenia – rozgrywka zamyka się tak w pół godziny). Do tego jak w przypadku wszystkich gier z cyklu – możemy grać ze znajomymi (do czterech osób) ale też – możemy zagrać sami – po prostu nastawiając zegarek na określony czas i starając się w tym czasie ułożyć jak najwięcej wzorów. Niewiele gier daje szansę by bawić się solo, więc tu też Ubongo ma u mnie olbrzymiego plusa.
Jak mówiłam – nie jestem dobra w Ubongo. Chyba nigdy w życiu nie skończyłam układać swojego wzoru jako pierwsza, zwykle jestem trzecia, bardzo czeto czwarta. Nie zmienia to jednak mojego podejścia do gry – zawsze daje mi mnóstwo radości, zawsze jak ktoś proponuje żeby w nią zagrać to czuje radosną emocję – że może teraz się uda. To jest olbrzymi plus gry – nie trzeba być w nią najlepszym by ją polubić – zwłaszcza że ma ten świetny mechanizm gdzie nagrodę dostają wszyscy gracze a nie tylko ten pierwszy.
„Ubongo Lines” to zdecydowanie gra rodzinna – można do zabawy wciągnąć dzieci od ośmiu lat. Jeśli jednak macie młodsze pociechy albo jeśli chcecie wychować przyszłych mistrzów gry to polecam rzucić okiem na te gry z serii które są przeznaczone dla dzieciaków już w wieku przedszkolnym czyli „Ubongo 3D Junior” – to gry które mają podobne zasady do zwykłego Ubongo ale są po prostu łatwiejsze. Ja sobie z nimi radzę więc wasz pięciolatek nie powinien mieć problemu.
Kiedy pierwszy gracz skończy układać swój wzór musi krzyknąć „Ubongo!” i przestawić klepsydrę dając pozostałym graczom zaledwie minutę na ukończenie swojego wzoru. Wyznam wam szczerze – jeszcze nigdy nie byłam tym graczem. Ale wierzę, że przyjdzie mój dzień. Och jak słodko będzie brzmiało wtedy to „Ubongo”. I właśnie dlatego uwielbiam tą grę, mam dzięki niej jeszcze jakieś sprecyzowane życiowe cele. Jak wiele osób znacie które mogą to o sobie powiedzieć.