Hej
Zwierz poszedł na film, którego oglądać nie miał zamiaru tylko i wyłącznie z powodu zaskakujących dobrych wyników box office amerykańskiego. I tak zwierz w swej jedynej na sali żeńskiej postaci wylądował na filmie ” Inwazja:bitwa o Los Angeles”. Ktokolwiek pokusi się o interpretację „Bitwy o Los Angeles” jako film o inwazji obcych ten sam prosi się o zawód. Nie jest to bowiem ani film o obcych ani o ich spotkaniu z ludźmi. To klasyczne kino wojenne, którym element przybyszy z kosmosu pojawia się z dwóch powodów.
Po pierwsze amerykanie mają już dość filmów wojennych dziejących się z konieczności na pustyni, a ponieważ nie chcą oglądać filmów dziejących się w czasie II wojny światowej czy w Wietnamie to jedynym sposobem by przedstawić wojującego żołnierza amerykańskiego jest wymyślona inwazja. No i to jedyny sposób by przedstawić żołnierza amerykańskiego wojującego na rodzinnej ziemi. Problem polega na tym że jak pokazać inwazję bez wskazywania placem na wroga – i tu właśnie z pomocą ponownie przychodzą obcy, którzy nie są ani muzułmanami, ani komunistami ani terrorystami ani nie reprezentują żadnego narodu czy nacji którą taki film mógłby zrazić. Kosmici są więc po prostu wrogiem, stąd też w sumie nie wiele o nich wiadomo i nie wydaje się by scenarzyści szczególnie dopracowali przyczyny dla których zdecydowali się zaatakować nasz ląd. Nie bardzo ich z resztą w filmie widać co akurat nie wynika chyba z oszczędności ( efektów specjalnych w filmie bardzo dużo i część z nich naprawdę robi wrażenie inne zaś robią wrażenie tym że nie odcinają się za bardzo od „rzeczywistości”) ale z faktu, że naprawdę nie musimy się im przyglądać. Skoro do nas strzelaja nie musimy im patrzeć w oczy.
I do takiego właśnie spotkania oko w oko w filmie nie dochodzi. Wydaje się z resztą, że w ostatnich latach spotkanie ludzi z kosmitami zostało odarte z pewnej niezwykłości czy nawet mistycyzmu. Kiedy Obcy najeżdżali ziemię w Dniu Niepodległości miało to posmak apokalipsy – światła z nieba które niszczyło nas jak mrówki, ale w kinie po filmach takich jak Dystrykt 9 najazd obcych to wojna jak każda inna i nie ma tu czasu na poznawanie obcych cywilizacji tylko trzeba się odstrzeliwać. Co do samej fabuły to opiera się ona na wypróbowanym schemacie – grupa żołnierzy, lekko zróżnicowana ( konieczny kilku minutowy wstęp pokazujący ich wzajemne relacje, traumy, rodziny i postawy) ale bez przesady bo w toku akcji i tak nie będziemy mieli szansy dokładnie śledzić konkretnych bohaterów ( zwłaszcza że wszyscy ubrani są co jasne tak samo) ma wykonać misję która wiąże się z koniecznością przemieszczenia się z punktu A do punktu B.
Spośród wszystkich bohaterów coś na kształt charakteru ma jedynie sierżant który jest odważny, prawy i inteligentny ( jak każdy amerykański sierżant w filmach chwalących armię) rzecz jasna jest bohaterem mimo woli – co jest absolutnie jasne bo tylko ktoś kto nie chce ratować świata uratować go może ( wedle Hollywoodzkiej logiki). Obsadzenie w roli sierżanta Arrona Eckharta ma sens bo tego aktora wyróżniają jedynie piękne oczy i w sumie tylko je w tym niezwykle rozdygotanym i zakurzonym filmie widać.
Co do reszty filmu to wykorzystuje on praktycznie wszystkie znane widzowi schematy kina wojennego ( będziemy mieli więc biednych cywili, łkające dzieci, obietnice składane na polu bitwy, najlepszych przyjaciół i prawdziwe poświęcenie). Skąd więc sukces filmu ( ten kasowy bo o artystycznym raczej nie ma co mówić) skoro nie wnosi nic nowego poza tym że nie atakują nas Arabowie tylko Obcy?
To proste – film wojenny jest tym gatunkiem na który zawsze jest zapotrzebowanie zwłaszcza w USA gdzie wieloletnie budowanie patriotyzmu, dumy narodowej oraz szacunku i przywiązania do Armii potrzebuje jakiegoś ujścia. Amerykański widz chce zobaczyć dzielnych honorowych żołnierzy pokonujących wroga. A skoro w realnym świecie USA Army raczej stabilizuje niż wygrywa a i ta stabilizacja idzie im średnio to nie trudno się dziwić że skopanie tyłków obcym musi widzów cieszyć.
Co więcej jak zwierz podejrzewa znający miasto Los Angeles ( a tych w krainie snów na kopy więc scenariusz pewnie łatwo było przepchnąć) musi bawić oglądanie na filmie wojny o ich rodzinne miasto ( nie mają wszak takich wspomnień czy wizji jak mieszkańcy Warszawy więc obrona miasta nie kojarzy im się ze stratami ludności cywilnej i zniszczeniami ale z największą odwagą) – choć zwierz autentycznie nie wie po co walczyć o takie brzydkie miasto.
Zwierz przeczytał z okazji tego filmu wiele recenzji podkreślających istotny wątek najazdu obcych. Jedni są zachwyceni że obcy zachowują się jak ludzie, inni kręcą nosem bo obcy zachowują się jak ludzie. Zwierz widział film i może was zapewnić, że żadnych kosmitów tam nie ma – są tam nasi i ci drudzy i naprawdę nie ma znaczenia skąd przybyli.
Ps: Zwierz odkrył nową kliszę filmową – w filmach zaczęła się zgodnie z równouprawnieniem pojawiać dzielna żołnierka jednak niema zawsze owa dzielna żołnierka jest latynoską. Zwierz nie wie skad przekonanie że tylko latynoski chcą strzelać do ludzi ale wyraźnie jest ono powszechne wśród scenarzystów.