It isn’t any night czyli zwierz i Oscary

Kiedy więk­szość z was wylegi­wała się w swoich wygod­nych łóżkach śpiąc w najlep­sze zwierz udał się na jed­nonoc­ną wycieczkę do Hol­ly­wood. Zwierz mógł­by ter­az w obsz­ernym poś­cie poin­for­mować was kto wygrał a kto nie ale doszedł do wniosku że prze­cież i tak macie gdzieś w ulu­bionych stronę która zaw­iera te infor­ma­c­je i to podane lep­iej niż zwierz mógł­by to uczynić. Sam zwierz musi się przyz­nać że sam chy­bił tylko w czterech kat­e­go­ri­ach — i choć jed­nak był to zaled­wie mix dźwięku to nieste­ty dru­ga była kat­e­gorią najlep­szy film co nieco deprecjonu­je osiąg­nię­cia zwierza w dziedzinie Oscarowych przewidy­wań. Ale prze­cież zwierz intere­su­je się najbardziej nie jakim­iś nagro­da­mi ale samą galą a właś­ci­wie rzecz biorąc trans­misją gali. Tym co co roku dostar­cza zwier­zowi śmiechu i łez nie są podz­iękowa­nia które zazwyczaj stanow­ią wypad­kową wcześniej przy­go­towanej mowy i zwykłej potrze­by rozbeczenia się. Nie zwierz najbardziej śmieje się i płacze nad tym co ser­wu­je mu się pomiędzy eta­pa­mi rozry­w­ki czyli z stu­dia Oscarowego. Czas reklam­owy w prz­er­wie Oscarów jest dość cen­ny ale nie w Polsce gdzie oglą­dal­ność całej zabawy zazwyczaj się­ga mniej więcej pojem­noś­ci śred­niego kina. Zwierz zda­je sobie sprawę że takie Oscarowe stu­dio to pra­ca niewdz­ięcz­na — w sum­ie co moż­na powiedzieć? Nasi tegoroczni goś­cie zde­cy­dowali się na tłu­macze­nie nam że Amerykańs­ki sen to „ wer­tykalna ruch­li­wość społecz­na”, przy­pom­i­nanie że „Oscar trzy­ma sym­bol­iczny ładunek o sile mitu” zaz­nacza­jąc jed­nocześnie że „ Miecz Oscara naprowadza nas na tem­at prze­mo­cy i wojny” a także że jest to moment „ oswo­je­nia traumy przez dys­tans”.  O Twór­cy Kró­li­ka po Berlińsku stwierd­zono że „ sza­s­ta pomysła­mi które są kat­a­pul­ta­mi wiel­kich metafor’ i zas­tanaw­iano się  przy okazji Bękartów Wojny czy „ fan­taz­ja zem­sty podarowana nar­o­dowi żydowskiemu zostanie dostrzeżona” i słusznie zauważono że „ Avatar obsługu­je fan­tazję i traumę mitu założy­ciel­skiego Amery­ki”. Widzi­cie te wszys­tkie powyższe stwierdzenia to w sum­ie praw­da ale na boga — prz­ery­wni­ki w Oscarach to nie sym­pozjum fil­moz­naw­cze! Prowadzą­ca stu­dio wciąż dopy­ty­wała się czy fakt pokaza­nia hoł­du dla hor­rorów i nagrodzenia kul­towego w Ameryce twór­cy sce­nar­iusza do min. Kev­ina Samego w Domu to ukłon w stronę kina komer­cyjnego. Zadawanie takiego pyta­nia powin­no być zabro­nione na Oscarach — jasne że wszys­tko na Oscarach jest ukłonem w stronę kina komer­cyjnego! Radośnie zauważano pokazanie się wszys­t­kich zdaniem komen­ta­torów nie god­nych by pokazy­wać się na gali czyli młode gwiazdy ( być może ma to coś wspól­nego z fak­tem że ich filmy ktoś widzi­ał w prze­ci­wieńst­wie np. do nagrod­zonego główną nagrodą Hurt Lock­era) i gwiazdy telewiz­ji ( przy czym to u Polaków sze­ro­ka kat­e­go­ria bo znaleźli się w niej zarówno Sarah Jes­si­ca Park­er jak i nomi­nowany kil­ka lat temu Alec Bald­win). Naśmiewać się moż­na ale to trochę przykre że komen­ta­torzy zami­ast komen­towaniem zaję­ci są prz­erzu­caniem się kole­jny­mi fak­ta­mi z his­torii kina. Co do samej gali to nieoczeki­wanym bohaterem były… schody. Ktoś kto pro­jek­tował scenografię musi­ał nien­aw­idz­ić kobi­et albo życzyć im szy­bkiej i dość bolesnej śmier­ci- więk­szość aktorek szła do mikro­fonu z takim skupi­e­niem że człowiek zas­tanaw­iał się czy nie powin­ny dostać za to jakiejś nagrody. Na całe szczęś­cie kobi­ety zemś­ciły się na końcu wygry­wa­jąc dwie główne nagrody wieczoru. 

Trze­ba jeszcze na koniec stwierdz­ić że po ekspery­men­tach z gwiaz­da­mi telewiz­ji i rozśpiewany­mi prowadzą­cy­mi wys­taw­ie­nie do prowadzenia Oscarów Ste­va Mar­ti­na i Ale­ca Bald­wina to był strzał w dziesiątkę. Spraw­ili się świet­nie a dow­cip jaki skierowali do Christ­opera Waltza ( „ Christop­er Waltz gra nazistę opę­tanego manią łapa­nia żydów. Witaj jesteś w mate­czniku”) będzie jed­nym z moich ulu­bionych rzu­conych na gali. Oczy­wiś­cie moż­na wskazać niedo­ciąg­nię­cia — pomysł żeby każdego nomi­nowanego akto­ra kom­ple­men­tował inny aktor wyda­je się zwier­zowi szczytem sadyz­mu — zwierz pode­jrze­wa że wysłuchu­ją­cy takiego peanu aktor ma ochotę zapaść się pod ziemię ( w każdym razie Clooney tak wyglą­dał). Zwier­zowi wyda­je się też kiep­skim pomysłem by ostat­nią nagrodzę dawać na tem­po tak że człowiek równie dobrze może ją prze­gapić. No tyle uwag zwierz idzie spać. W końcu należy mu się odpoczynek po wycz­er­pu­jącej podróży

PS: Co do podz­iękowań to jak zwyk­le dziękowano mamie tacie Jame­sowi Cameronowi oraz mówiono że kil­ka lat temu lekarz powiedzi­ał że nigdy nie doży­je tej chwili i kazano wierzyć w marzenia ( co aku­rat nie jest trudne dla tych którzy właśnie sto­ją na Oscarowym podium)