Telewizyjne BAFTY to w kalendarzu zwierza wydarzenie nie mniej ważne niż rozdanie nagród amerykańskich czyli Emmy czy nawet nagród takich jak Złote Globy. Zwierz patrzy na nominowanych, spisuje tytuły których nie zna i ma swoich faworytów. Co jakby się nad tym dłużej zastanowić jest dziwne. Biorąc pod uwagę, ze przecież chodzi o niszowe nagrody jednej z wielu europejskich kinematografii
Dla nikogo nie jest tajemnicą, że zwierz oddał swoje serce brytyjskim serialom i filmom telewizyjnym. Co ciekawe – zwierz nie jest w stanie nawet wam dokładnie powiedzieć kiedy to się stało. Po prostu w przypadku brytyjskiej telewizji, ogląda się jeden serial a potem nagle piętnaście. Zwierz uważa że to dlatego iż wszędzie pojawiają się te same znajome twarze i człowiek chce jeszcze więcej, jeszcze jeden odcinek (bo tych zawsze za mało), jeszcze przez chwilę popatrzeć na lubianego aktora. A jak się człowiek już wciągnie to już z tego bagna nie wyjdzie, wręcz przeciwnie wciągnie każdego kto wyciągnie doń pomocną dłoń. Zwierz coś o tym wie, próbując od kilku lat przekonać was że warto poświęcić życie i sen dla seriali brytyjskich. Stąd też telewizyjne BAFTY są zwierzowi niesłychanie miłe, zwłaszcza że zwierz – i wy też – właściwie wszystkich pojawiających się na scenie aktorów i aktorki zna, widział ich nie raz i nawet ma (zapewne słuszne wrażenie), że większość z nich występowała w tym samym serialu.
Brytyjczycy do prowadzenia tego rodzaju wieczorów podchodzą nieco inaczej niż amerykanie -podczas kiedy tam co roku zmienia się prowadzącego – tu jeśli raz znalazło się osobę która się sprawdza to twórcy trzymają się sprawdzonej formuły, stąd też tak jak utarło się, że BAFTY filmowe prowadzi Stephen Fry (utwierdzając amerykanów w przekonaniu, że wszyscy Brytyjczycy są wyrafinowanymi erudytami) o tyle BAFTY telewizyjne prowadzi Graham Norton – który robi to z takim samym wdziękiem i zapałem z jakim prowadzi swój talk show. Co prawda nie wszystkie dowcipy w tym roku były szczególnie dobre, ale zdarzyło się kilka całkiem niezłych, jak stwierdzenie, że do Downton Abbey idealnie pasowałby podtytuł „Pięćdziesiąt odcieni bieli”. Inna sprawa to fakt, że w montażu podsumowującym miniony rok w telewizji oczywiście pojawił się Ross Poldark koszący trawę, co zwierza niesłychanie rozbawiło. Widzicie to nie zwierz ma kręćka na punkcie tej sceny – to BBC! Jednak przez resztę wieczoru właściwie pod względem organizacji gali niewiele się działo – zwierz nawet to lubi, bo czasem ma wrażenie, że nic nie czyni show z nagrodami nudniejszym niż próba uczynienia show z samego show (z wyłączaniem Tonys).
Teraz czas przejść do wyników – zwierz przyzna szczerze i bez bicia – wcale nie jest tak, że widział wszystko i doskonale wiedział co wygra co nie. Rozdanie telewizyjnych BAFT to także dla zwierza sposób na wypisanie sobie ciekawych tytułów (i niekiedy obejrzenie ich dwa lata później jak to było z Aproppriet Adult) – jedno jest pewne – do BAFT nie wybiera się produkcji średnich więc jak coś trafiło do grona nominowanych to właściwie można w ciemno dać temu szansę- przynajmniej jeśli chodzi o seriale dramatyczne (oraz w dużym stopniu komediowe). No to może od nich zacznijmy – ku zaskoczeniu zwierza nagrodę za najlepszy serial dramatyczny zagarnęło Happy Valley – przygnębiający ale doskonale zagrany (zwłaszcza przez Sarah Lancashire) dramat o policjantce z zachodniego Yorkshire. Zwierz nie jest zaskoczony dlatego, że to produkt niskiej jakości (wręcz przeciwnie jest doskonały i zwierz trochę żałował że nie znalazła się w wielkim worku nagroda dla Jamesa Nortona) ale dlatego, że był prawie pewien że w tej kategorii wygra powszechnie chwalone The Misssing. Bardzo ciekawie było też w kategorii – mini serialu (serio jak Brytyjczycy odróżniają co jest mini serialem a co serialem – liczą ułamki sekund?). Nagroda powędrowała do produkcji The Lost Honour Of Christopher Jefferies. To historia nawiązująca do wydarzeń sprzed kilku lat kiedy Chrisopher Jefferies został oskarżony o zamordowanie młodej dziewczyny. Później okazało się, że nie jest winny ale przez ten czas zdążył – jak to mówi ładnie tytuł serialu „stracić cześć”. Zwierz serialu nie widział ale zachwycił się twórcami którzy z głębi serca dziękowali twórcom peruki dla aktora odgrywającego główną rolę. Zresztą Jason Watkins (grający Christophera) też został nagrodzony i też podziękował swojej peruce. Najwyraźniej był to motyw przewodni imprezy Ponoć bez niej by się nie udało. Wśród nagrodzonych znaleźli się też aktorzy i aktorki – Georgina Campbell dostała nagrodę za rolę w filmie „Murdered by my Boyfriend”. Zwierza nie ciągnęło do produkcji ale krytycy są zgodnie, że to doskonale zagrane i przejmująco bliskie prawdy przedstawienie związku w którym dochodzi do ciągłej przemocy. Za rolę drugoplanową nagrodzono Stephena Rea za The Honourable Woman – zwierz jest nieco zdziwiony, że ta produkcja (nagrodzona nawet Złotym Globem dla najlepszej aktorki dla Maggie Gyllenahaal) nie dostała więcej nominacji. W ogóle w tym roku nominacje bardzo się rozłożyły między różne produkcje i trudno było wskazać jedną bijącą wszystkie na głowę. Co jest na ogół oznaką wysokiego poziomu – kiedy naprawdę jest z czego wybierać, choć z drugiej strony – bywa też oznaką że nic w zeszłym roku nie było genialne.
Wśród programów komediowych triumfował Detectorists – serial o dwóch mężczyznach z niewielkiego miasteczka – którzy składają się na „Danebury Metal Detecting Club”. Z opisu wygląda na jedną z tych brytyjskich komedii gdzie większość osób zachwouje się jakby postradała zmysły – co wielu programom wychodzi na dobre. Z kolei w kategorii dla najlepszego aktora statuetkę zgarnął Matt Berry za Toast of London – zwierz Berrego lubi (ponownie kojarzy z wielu produkcji) ale cicho kibicował doskonałej roli Hugh Bonneville w W1A. Co ciekawe aktor musiał wiedzieć, ze nie wygra bo przyniósł (i pokazał do kamery) karteczkę z napisem „loser”. W1A doceniono natomiast w kategorii – najlepsza aktorka – nagroda powędrowała do Jessicy Hynes – możecie ją znać z mnóstwa programów (np. Spaced czy Up the Woman). Jej postać koszmarnej specjalistki od PR naprawdę zasługuje na wszelkie wyróżnienia bo grać postać która od początku swojego telewizyjnego istnienia nie powiedziała nic konkretnego – to naprawdę jest wyzwanie wymagające nie małych umiejętności. Co ciekawe aktorka zdecydowała się na bardzo polityczną przemowę – może nawet odrobinę za bardzo bo publiczność klaskała mało entuzjastycznie.
Zwierz pisał, że nic nie zgarnęło wszystkich nagród ale wypada wspomnieć że dwie przypadły Marvellous – pojedynczemu filmowi (cholera ale to jest nie dobre tłumaczenie single drama – ale wszyscy wiemy, chodzi o film telewizyjny) opowiadającemu o Neilu Baldwinie – mężczyźnie który mimo zdiagnozowanych trudności z uczeniem się i różnych innych problemów stał się właściwie maskotką (i honorowym absolwentem) uniwersytetu w Keele. Jeśli chcecie się o nim dowiedzieć czegoś więcej koniecznie zajrzyjcie do Internetu – bo trudno to streścić a w część rzeczy trudno uwierzyć. BAFTA nie tylko nagrodziło tą podnoszącą na duchu historię (sam bohater którego w filmie gra Toby Jones był obecny na gali), ale też Gemmę Jones, która w filmie gra matkę bohatera. Aktorka grzecznie podziękowała i – zgodnie z motywem przewodnim wieczoru – podziękowała peruce. Serio, człowiek zaczyna się zastanawiać czy wszystko w tym biznesie nie jest kwestią dobrze dobranej peruki.
No i została nam jeszcze jedna serialowa nagroda. Ta przyznawana przez publiczność (oczywiście jest jeszcze dla najlepszego serialu zagranicznego ale czy przyznanie BAFTY True Detective naprawdę należy uznać za ważne wydarzenie?). Tu, chyba ku zaskoczeniu wszystkich, wygrał Sherlock. Zaskoczenie nie dziwi bo po trzeciej części łatwiej było znaleźć w sieci głosy krytyczne niż radosne, a informacja o przedłużających się pracach nad czwartą serią doprowadziła nawet najbardziej zagorzałych wielbicieli produkcji do stanu gdzie raczej starają się o niej zapomnieć niż nadal myśleć. Wydaje się jednak że nawet osłabiony fandom Sherlocka to jednak spora grupa ludzi, a właściwie zaangażowana grupa – bo Grę o Tron ogląda jednak więcej ludzi (ostatni sezon to nawet zwierz) a konkurencji nie wygrała. Jednak ja to zwykle bywa kiedy Sherlock coś wygrywa to na sali nie ma ani Martian Freemana (Amanda Abbington poinformowała wszystkich że został wytypowany do pozostania w domu z dziećmi) i Benedicta Cumberbatcha (który pewnie też jest w domu). Zwierz przyzna szczerze, że potraktował tą wygraną mniej więcej tak samo jak informację o tym, że czwarty sezon Sherlocka pojawi się w 2017 roku. Z uśmiechem ale bez szalonego entuzjazmu.
Jednocześnie oglądanie telewizyjnych BAFT to doskonały sposób by spojrzeć na tą brytyjską telewizję o której nie za często myślimy. Kolejne edycje programów gdzie ludzie tańczą i gotują (serio brytyjski „Bake off” to niesamowity hit i program wyraźnie uwielbiany przez widownie) a także jak zwykle śpiewają. Do tego – słynne na całym świecie – soap opery – tak dramatyczne (a miejscami tak źle zagrane) że Klan to przy nich dobranocka bez wydarzeń. Ogólnie widać, że nie należy zbyt pochopnie stawiać telewizji brytyjskiej na piedestale bo jak niemal każda telewizja oprócz treści wartościowych produkuje mnóstwo chłamu. Choć należy przyznać, że jak już BBC czy ITV naprawdę chce nas poczęstować czymś fabularnym to wychodzi na tyle dobrze, że jesteśmy w stanie przetrwać kolejne produkcje z cyklu „Jestem celebrytą zabierzcie mnie stąd”. Zresztą nie ukrywajmy brytyjska telewizja zawsze taka była i ostatecznie po latach pamięta się dobre seriale i filmy telewizyjne a nie średniej jakości programy rozrywkowe. Co zwierzowi zupełnie nie przeszkadza.
I to właściwie tyle – zwierz jak pisał lubi rozdania kolejnych BAFT – zwłaszcza że raz na jakiś czas coś trafi w ręce Polaków. Np. kilka tygodni temu gdy rozdano tzw. Craft Awards (pozwalające oddzielić to co się transmituje szeroko od tego co się transmituje nieco węziej) z nagrodami wrócił do domu Beksiński (za animację poprzedzającą transmisję z Igrzysk Olimpijskich) oraz Abel Korzenowski za muzykę do Penny Dreadful. W ogóle w czasie tamtych nagród sporo dostało się serialom tu prawie nie nagrodzonym – jak właśnie Penny Dreadful czy Sherolck. No i znalazło się trochę tytułów zupełnie rozrywkowych jak Doctor Who czy nagrodzeni za kostiumy Muszkieterowie. Zwierzowi wydaje się błędem przesunięcie scenariusza (Happy Valley wygrało) czy reżyserii (Marvellous) do kategorii „Craft” ale telewizyjne BAFTY i tak trwają dwie godziny z kawałkiem i wstyd byłoby proponować widzom program trwający dłużej niż Oscary. Zwierz by się cieszył ale ponoć nie tylko zwierz na świecie.
Ps: FOX podjął decyzję że XV sezon American Idol będzie ostatnim. Zwierz który programu nie oglądał tak od szóstego sezonu czuje jakby zamykała się pewna era w telewizji. Zwłaszcza biorąc pod uwagę ile widowni przyciągał kiedyś American Idol. Tym jednak co wydaje się naprawdę pasjonujące jest to, że tak naprawdę wielkiego Idola wykreować się nie udało. Znaleziono osoby z dobrym głosem i nawet mają teraz karierę. Ale w sumie nie większą niż gdyby ze swoim talentem znalazły dobrego agenta. W każdym razie obecność tego programu wydawała się wieczna. Ciekawe ile wspólnego z decyzją o zdjęciu programu miał fakt, że Coca Cola wycofała się ze sponsorowania programu.
PS2: Zwierz poszedł wczoraj na pocztę odstał swoje i dostał paczkę. A w paczce wianek. To najlepszy znak że czas poważnie zacząć się przygotowywać do premiery 3 sezonu Hannibala (zaciera radośnie rączki)